انسان دنیایی از عجایب است.

مطلبی که این روزها در فضای مجازی دست به دست میچرخد و باعث اظهار نظرهای متفاوتی از جانب مردم شده است،در مورد شخصی است که اعدام میشود و چند دقیقه ای هم بالای دار میمونه و فردای اون روز تو سردخونه کارگر اونجا متوجه میشه که زنده هست و ظاهرا طبق چیزی که من خوندم قوه قضائیه بنا داره دوباره اعدامش بکنه و الان در مقابل این حکم مواضع متفاوتی از جانب مردم و جامعه بین الملل گرفته شده.گروهی موافق هستن و معتقد هستن که کسی که یک کیلو شیشه ازش گرفتن باید اعدام بشه و گروهی مجازات اعدام رو عملی غیرانسانی میدونن.اما من نمیخوام نظر کسی رو زیر سوال ببرم،چون که مگر دموکراسی غیر از اینِ که مردم بتونن نظراتشون رو آزادنه بیان بکنن.

نظر شخصی بنده حقیر فدوی خاک پای مردم و امت اینِ که ما نمیتونیم در مورد دیگران قضاوت بکنیم،ما هیچ وقت نمیتونیم بفهمیم تو زندگی یه آدم چی میگذره که قاچاقچی میشه،ما هیچ وقت نمیتونیم بفهمیم تو دل یه زن و تو زندگیش چی میگذره که فاحشه میشه،ما هیچ وقت این امکان رو نداریم که بفهمیم تو بچگی یه دزد چی گذشته.ما آدمها و اولیشون هم خود من بدون این که چیزی در مورد مردم و آدمها بدونیم در موردشون قضاوت میکنیم.خود من بارها و بارها به قضاوت آدمها نشستم و در موردشون پیش داوری کردم.این درست نیست.من نمیدونم تو زندگی این مرد چی گذشته که قاچاقچی شیشه شده،من کارش رو تائید نمیکنم.مسلما کار زشتی انجام داده،اما واقعا میدونیم تو زندگیش چی گذشته؟به من ارتباطی نداره که دوباره اعدام میشه یا نمیشه چون تخصصی در زمینه فقه و حقوق اسلامی ندارم و کوچکتر از اونم که در مورد حقوق بشر حرف بزنم،اما بر فرض هم اگر اعدام نشه،با توجه به چیزی که بهش گذشته مسلما نمیتونه مثل یه آدم عادی زندگیش رو ادامه بده،چون واسه لحظاتی به هر ترتیب خون رسانی به مغزش مختل شده و آسیب دیده به هر ترتیب.

باید از یه جایی یاد بگیرم که قضاوت در مورد آدمها نکنم.باید یاد بگیرم اگر بالی برای پرواز کسی نشدم،بندی بر پاش نباشم.