هیچ چیز افتضاح تر، توهین کننده تر، و افسرده کننده تر از ابتذال وجود دارد.

من  عادت عجیب و دیوانه واری به ابتذال دارم.درسته خیلی از وقتها ابتذال و سخیف بودن رو نقد میکنم.اما دیوانه وار و وحشیانه دنبال ابتذال هستم.از هر نوعش.وقتی تنها هستم یه کم شجریان و آهنگهای باکلاس گوش میدم،بعدش بلافاصله شیرجه میزنم تو دنیای پورنو،البته به زندگی شخصی و اخلاقیاتم راهشون نمیدم.

یا مثلا اون موقع که اینستاگرام داشتم دیوانه وار صفحات دخترایی رو دنبال میکردم که تو اینستا واسه خودشون بروبیایی دارن و عجیب خنگ و بی مصرف بودن.هیچ وقت نه فالو میکنم و نه کامنت میزارم.نمیدونم مرض من چیه ولی من دوست دارم.یه جورایی همین کامنتهای ملت با غلط های فاحش املایی و بی نمک بازی و چشمک زدن دختر اینستاگرامی با اون لبهای کلفت و لنزهای رنگی و منی که عاشقانه ابتذال رو دوست دارم حکایت از زوال فرهنگی ما داره.

این ملتی هم که با چالش کتاب های خوانده و نخوانده و عکس کتابهاشون تو کافه و تعریف از فلان کتاب فروشی تو پیج و وبلاگهاشون ما رو گاییدن رو هم اگه بزنی رو شونه شون و بگی فلانی حالا این کتاب رو خوندی چی دستگیرت شد هیچ جوابی ندارن.

اینجوری که من میبینم چشم انداز خوبی این جامعه نداره و نمیدونم هم چی میخواد بشه و چه جوری قراره درست بشه.

من میرم به ابتذال فرهنگی و هنری و علایق پورنوی خودم برسم.