وقتی پیدا کنیم کسی که با عجیب و غریب بودنمان سازگار است ، ما درعجیب و غریب بودن متقابل قرارمی‌گیریم وآن راعشق می‌نامیم.

سخن اول:تو دوره دانشجویی که رفیقی داشتم که اهل انزلی بود و با هم ردیف بودیم و یه بار با یه دختری تو خونه گرفتنش و بعدش منم فارغ التحصیل شدم و دیگه خبری ازش نداشتم.بچه باحالی بود.به ترانه هایی که خیلی اثر غم انگیز و متاثر کننده ای داشت با همون لهجه شمالیش میگفت که ترانه اش خیلی داغانه.حالا از اون به بعد منم عادتم شده به ترانه هایی مثل ترانه عزیزم کجایی چاووشی میگم ترانه داغان.

سخن دوم:توی جنوب که من بزرگ شدم و درس خوندم هیچ وقت من شمالی ندیدم.هیچ کسی نبود که بگه من شمالی هستم.تا این که من رفتم دانشگاه تو استان مرکزی و یه بار به یکی گفتم بچه کجایی؟اونم گفت من بچه شمالم.من تعجب کردم و بهش گفتم یعنی چی بچه شمالی.اسم شهرت چیه؟حالا خوبه من بگم بچه جنوبم؟

سخن سوم:من تا زمانی که با همسرم ازدواج نکرده بودم نمیدونستم شمال یعنی مازندران و گیلان و گلستان.اصلا نمیدونستم مرکز گیلان کجاست یا رشت کجاست یا ساری کجاست.

سخن چهارم:من از دوره دانشجویی همیشه برنامه ریزی میکردم که برم شمال و توی یه ویلای جنگلی زندگی بکنم.

سخن پنجم:بهترین دوست دوران خدمت من شمالی بود که متاسفانه تو تصادف کشته شد.