تمام حیوانات به استثنای انسان به این حقیقت واقفند که هدف اصلی در زندگی لذت بردن از آن است.

تو این مدت تنهایی،شدیدا احتیاج به یه هم صحبت داشتم.به کسی که این حس لعنتی رو به من زخم خورده القا کنه که هنوز هم جوون و جذاب هستم.بنابراین با یه دختری دوست شدم که از خودم شش سال کوچیکتر بود و تجربه یه زندگی ناموفق رو پشت سر گذاشته بود.همسر منو به خوبی میشناخت و به من میگفت که شما هیچ وقت به هم نمیومدین.توی یه کافی شاپ رفتیم و نشستیم،از همین جاهایی که پر از عکس نویسنده هایی هست که دیگه اسمشون یادم نمیاد و ترانه های بیتلز و دهه هفتادی پخش میکردن.دستاش رو گرفتم و براش حرف زدم و با چشمهای سیاهش فقط به نگاه میکرد.اونقدر حرف زدم تا سبک تر از هر وقت دیگه ای شدم.چون نزدیک ولنتاین بود واسش دو تا خرس خریدم که دستای همدیگه رو گرفته بودن و به نوعی نماد من و اون بودن.دلم میخواست از میلک شیکش بخورم اما چنان غرق صحبت شدم و از امیدها و آرزوها و ناکامی ها گفتم که فراموشم شد.

امروز دوباره با سین چشم سبز جروبحث منزجر کننده و نفرت انگیزی داشتم.اون قدر گه زد به اعصاب من که وقتی فهمیدم دوست جدیدم با دوستاش رفته بیرون و قرار نیست پیش من بیاد بهش زنگ زدم و هر چی از دهن کثیفم بیرون اومد بارش کردم.لعنت به من که نمیدونم دارم چی کار میکنم و به کجا دارم میرم.

هیچ وقت هیچ آدم مجردی نمیتونه دردی رو که من میکشم متوجه بشه.درد تنهایی،نادیده گرفته شدن،طعم تلخ خیانت و دروغ و این حقیقت که تمام زندگی شیرینی که واسش برنامه ریزی کرده همش بر مبنای دروغ بوده از هر چیزی تو دنیا بدتره.

افسوس که افسار من دیگه دست خودم نیست و تصمیم گیرنده نهایی دیگه خودم نیستم و عملا دیگه هیچ پول و خونه ای ندارم و گرنه همه رو به سین چشم سبز لعنتی میدادم تا دست از سر من و زندگیم برداره.

گاهی وقتها به سرم میزنه یه چند تومنی بردارم و به شکل غیرقانونی از کشور خارج بشم تا دیگه هیچ وقت نبینمش.نمیدونم در نهایت قراره چی بشه.اما اینقدر گه همه چی در اومده که دیگه هیچ میلی به دیدنش ندارم.هیچ علاقه ای بهش ندارم.لعنت بهش.