مروری بر سال نود و چهار مستراح

خوب حالا که به پایان سال گه 94 رسیدیم،میخوام خودم رو چس کنم و بهترین پستهایی رو که تو این سال گذاشتم رو اینجا بزارم دوباره که بخونید.شما دیگه به بزرگی خودتون ببخشید،به این کار من میگن:"خود عن پنداری"

آنچه از زندگی نمیدانید.

خیانت واژه ی تلخی ست ، حقیقتی زهرآگین ، فرود دشنه، پی در پی ، بر پیکره ی دوستت دارمها ، هرگز تبرئه ای نیست

آری آغاز دوست داشتن است// گرچه پایان راه ناپیداست// من به پایان دگر نیندیشم// که همین دوست داشتن زیباست

مهر از سر نامه برگرفتم/گویی که سر گلابدان است

تاریخ یک ملت مانند گلزاری است که مردمان هنرمند وحساس،گلهای زیبای آن می باشند.

مرد که گریه نمیکنه.

عشق و سختی بهترین وسیله آزمایش زندگی زناشویی است.

نظریه نسبیت

زندگی هر چه پوچ‌تر باشد مرگ تحمل ناپذیرتر می‌شود.

آدمی هرقدر هوشمندتر باشد، افسردگی و بطالتش بیشتر است

برای سین چشم سبز به مناسبت تولدش(و خودم خیلی دوست دارم)

هیچ چیز افتضاح تر، توهین کننده تر، و افسرده کننده تر از ابتذال وجود دارد.

لطیف و مهربان باشید.اجازه ندهید دنیا شما را خشن و بی عاطفه کند.

لذتی که از علم حاصل می شود بی آلایش است.

یادی از گذشته

آدم تا جوان است، چون به زندگی خیلی نزدیک و از مرگ خیلی دور است، رجزخوانی می‌کند.

"هی فلانی! زندگی شاید همین باشد یک فریبِ ساده و کوچک.....

تجربه مدرسه خوبی است ولی افسوس که خرجش سنگین است.

زمانی که دیگر برنمی گردد.

بدی‌های ما در دنیا به یادگار می‌ماند و خوبی هایمان همراه با ما به گور می‌رود.

در بینوائی همچنان که در سرما نیز دیده می‌شود، آحاد به‌یکدیگر فشرده می‌گردند.

بی حضورتورنگ‌های زندگی محومی‌شوند،بسان آبی که ازاسفنجی فشرده شده برزمین می‌ریزد؛ و من هنوزوجوددارم، خشک وخاک‌آلود(ویرجینیا وولف)

آن‌که انتظار دارد هر چهارفصل سال بهار باشد، نه خود را می‌شناسد، نه طبیعت را و نه زندگی را.

صد هزاران دام و دانه است ای خدا/ما چو مرغان حریص و بی نوا

چه حادثه عجیبی است. باید بروی و هیچگاه باز نگردی.

تمامِ تاریخِ بشر در حُکمِ نقطۀ ناچیزی در فضاست ، و نخستین درسِ آن فروتنی است.

در غروب جوانی، نفس‌پرستی به پایان می‌انجامد؛ در طلوع پیری، خدمت به خلق آغاز می‌گردد.

شاید بتوان از هجوم سیل‌آسای یک ارتش ممانعت کرد، اما از هجوم افکار و عقاید نمی‌توان جلوگیری نمود.

فقط در دقایق دیدار و لحظه جدایی می‌توان به‌عظمت عشق ِ نهفته در سینه، پی‌برد.

انسان بیش از هرچیز افسوسِ حماقت‌هایی را می‌خورد که وقتی فرصتش را داشته از آن‌ها غفلت کرد.

به تجربه آموخته‌ایم که تربیت غلط بانوان بیش از مردان به جامعه آسیب می‌رساند

زندگی مانند لبخند ژوکوند است، در نظر نخست به روی بیننده تبسم می‌کند، اما اگر در او دقیق شوی می‌گرید.

مردم اشتباهات زندگی خود را روی هم می‌ریزند و از آن غولی به وجود می‌آورند که نامش تقدیر است.

فرزندانتان را بر پایهٔ آداب خود تربیت نکنید؛ چرا که آنها برای آینده و برای زمانی غیر از زمان شما آفریده شده‌اند.

اگر نسل حاضر نمی‌داند به کجا می‌رود، دلیل آن این است که رؤیای اجداد خود را تعقیب می‌کند

انسانی‌که عزم به ‌تنهازیستن نموده‌است باید از خانه و کاشانه خویش به ‌همان نسبت دوری جوید که از جامعه.