از سخت ترین درس‌های زندگی این است که آدمی یاد بگیرد چگونه بگوید خداحافظ.

با فیلتر شدن این وبلاگ بنده حقیر فدوی امت هم به آخر خط وبلاگ نویسی رسیدم.دوباره برمیگردم،اما نمیدونم کی و چه زمانی.اما چیزی که مطمئن هستم دیگه  توی این وبلاگ هیچ چیزی نمینویسم.

وبلاگ رو حذف نمیکنم تا نوشته هام چونان طوماری سرگردان درون یک بطری تو دریای اینترنت به جا بمونه ازم.

از دوستان خوبم چی بگم که گفتنی خیلی دارم. آدمهای خیلی خوبی این وبلاگ رو میخوندن و این همیشه باعث افتخار من بود که با نوشته هام تو قلبشون جایی داشتم.دلم واسه همه تنگ میشه،چه اونایی که تو پیام خصوصی بهم فحش میدادن و چه اونایی که همیشه نسبت به من لطف داشتن.باور نمیکنم که منم دارم تبدیل میشم به آدمی که دیگه هیچ کس ازش یاد نمیکنه.

وقتش رسیده که با بزرگترین ترس زندگیم روبرو بشم،ترس فراموش شدن.

زندگی من این روزها اون قدری به هم ریخته و نامنظم شده که فقط باید واسه سامان دهی و سازمان یافتن خودم تلاش بکنم.من و"سین چشم سبز" هم دیر یا زود طلاق میگیریم.

دیگه حرفی واسه گفتن نمونده.قسمت نظرات رو باز میزارم واسه همیشه.فقط بچه های خوبی باشین و حرف بد نزنین.

دوستون دارم.قربون همتون.

تراویس بیکل.

11 فروردین 1395