این شهر تا همیشه بوی ما رو میده بیرونمون نمی کنه چون توی ما رو دیده

دیروز دم تاتر شهر یه کاری داشتم که باید انجام میدادم و اصلا توی مود این نبودم که برم دنبال کسی یا بخوام با کسی آشنا بشم.در اثنای منتظر بودن برای تحویل امانتی ام بودم که توی ولوله گیتار زن ها و سروصدای دخترها با همخوانی ترانه حمید صفت چهره زیبایی منو به خودش جذب کرد و علی الظاهر که اونم بی میل نبود.از سرم افتاد و داشتم میرفتم خونه که پشیمون شدم و برگشتم و رفتم کنارش نشستم و باهاش دوست شدم.از من 8 سال بزرگتر بود و طنز تلخ ماجرا از جایی شروع میشه که دقیقا هم استانی و هم زبون و همشهری "سین چشم سبز" بود،ولی مگه مهمه؟؟؟همین که یه نفر باشه نه از پشت مانیتور و موبایل و مجازی،یک نفر که واقعی باشه و بتونی دستاش رو لمس کنی کافیه.حال 8 سال از من بزرگتر باشه یا که 18 سال.

القصه امروز هم بیرون رفتیم و موقع شام من به سرم زد که ببرمش رستوران ولیمه سر چهاراه امیراکرم.اونجا رو به یاد آوردم که اولین بار بی پول و تنها و غریب روز اولی که اومدم تهران رفتم اونجا و حالا بعد از چند سال همه چیز تغییر کرده بود و من دوباره همون جا بودم و  جالب این که دقیقا روی همون صندلی نشسته بودم.

با خودم گفتم که کی میدونه که آخرش چی میشه.زندگی همیشه غیرقابل پیش بینی هست.شام خوردیم،دست دادیم و رفتیم دنبال زندگی هامون.