تو این دنیایه بی درو پیکر دنباله تیکه ی گمه پازلیم

سخن اول:چشمه ذوق و شوق نوشتنم خشک شده.

سخن دوم:نوشتن من توی این وبلاگ با تنها بودن من رابطه مستقیم داره.

سخن سوم:با "میم خوش عکس" به پایان راه رسیدم و دلم واسه صدای دورگه اش تنگ میشه.افسوس که من آدم سابق نمیشم.

سخن چهارم:هر چقدر هم پوست کلفت و خر باشه یه آدم مثل من،باز هم طلاق و مسائل پیرامونش  که به وجود میاد تمام شخصیت و جهان بینی آدم رو عوض میکنه.

سخن پنجم:من اگه دختر بودم هیچ وقت با پسرهایی که پاتوقشون کافه ها و خیابان انقلاب و تاتر شهر و ایناست رفیق نمیشدم.

سخن ششم:نمیدونم چرا صبح ها خواب میمونم و به موقع به کار نمیرسم.

سخن هفتم:برادرم به من میگه که"دله" شدی.

سخن هشتم:با یه همکار نشسته بودیم و غذا میخوردیم که یه خانمی رد شد و همکارم گفت که اگه این پا بده من میکنمش،منم بهش گفتم که ولی من حاضرم پونصدهزار تومن بدم فقط واسه این که بتونم نیم ساعت بوی موهاش رو استشمام کنم و سر شونه هاش رو ببوسم و انگشتام رو  روی رگ های سبز پشت دستش بکشم و موهای پشت گردنش رو  ببوسم.چشماش گرد شد و گفت تو حالت خیلی خرابه.

سخن نهم:هیچ وقت به یه مرد نگین که من گرسنه هستم چون اولین چیزی که توی ذهنش میاد اینه که بیا اینو بخور و اگر به زبون نیاره توی دلش میگه و دیگه این که نگین کمرتون درد میکنه چون باز هم توی ذهنش میاد که صابونت رو عوض کن.شاید همه مردها اینجوری نباشن ولی من که اینجوریم.

سخن دهم:قربون همتون.