از هر آدمی، هر چقدر هم عاقل باشد، بالاخره خطایی سر می‌زند.

صبح جمعه خیلی زود توی BRT اون ته مّها نشستم تا بیام سرکار و هدفون رو چپوندم توی گوشم و آهنگ"هر شب" رو گوش میدادم.هیچ کس توی اتوبوس نبود و همه صندلی ها خالی بودن که یه مرد میانسال که کفش رو بدون جوراب پوشیده بود اومد قشنگ نشست بغل دست من و پاش رو چسبوند به پای من.

من یه تتو از بوست رو لبام میخوام که همه بدونن مال توام

ترانه ای هست به اسم"چرا هر چی بده" از آلبوم"پیر شدیم ولی بزرگ نه" که یه دختر میخونه که "چرا هر چی بدن رو من دوست دارم؟مشکل منم یا دوستامن؟"ترانه خوبی هست که ارزش بارها شنیدن رو داره.در واقع کل آلبوم"پیر شدیم ولی بزرگ نه"قشنگ هست و همه باید گوشش بدن و به نظر من جز برترین آلبوم های رپ فارسی همه دوران ها هست.این همه رفتم رو منبر تا نگم که منتظر جلد دوم آلبوم باشین یا نگم که طرفدار موسیقی رپ باشین،بلکه میخوام بگم که لامصب بد بودن خاصیتی داره که توی هیچ چیز دیگه ای نیست.میگین نه پس خوب بخونید.

شما غذاهای ارگانیک گیاهی و با کالری کم و کاملا بهداشتی دوست دارین یا یه سوسیس سرخ شده وسط یه مشت خیارشور و گوجه(لامصب سوسیس همه جوره اش خوبه،میدونی که چی میگم).خیلی کم هستن آدمهایی که اسفناج پخته و کلم بروکلی و سویا و کدو رو به گوشت و همبرگر و کالباس و فست فود ترجیح بدن.همه مامیدونیم سیگار و مشروب و وید بده ولی کیه که نخواد اینا رو استفاده بکنه تا توی قلبش سِره سِر شه؟بیشتر ما پسرهای مرتب و منظم و دخترای پاکدامن و نجیب و سربه زیر و پسرهای چشم پاک رو دوست داریم.ولی تا کجا؟بالاخره خسته میشیم ازشون.اینو دیگه من یکی خوب میدونم که با خوب بودن هیچ وقت به همه چیزهایی که دلمون میخواد توی یک رابطه نمیرسیم.حتی یکی از مباحث روانشناسی مدرن اینه که چرا زن ها جذب مردهای بد میشن؟

القصه همه این روضه ها رو خوندم که بگم متاسفانه یا خوشبختانه همه آدمها تمایل شدیدی به بد بودن،بد رفتار کردن،بد غذاخوردن و بدی دیدن.