من هر عنی که هستم بیشتر از ده ماه میشه که اخلاقا و عرفا و شرعا مجرد هستم و فقط اسمش توی شناسنامه ام هست و هر کاری هم کردم و هر تلاشی هم کردم که طلاقش بدم و مهریه اش رو هم کامل ولی قسطی میخواستم بدم که خودش نیومد دادگاه و معلوم نیست کجا داره زندگی میکنه.و هیچ وقت هم هیچ کسی رو اذیت نکردم.و در طول زندگی متاهلی هم  دو بار به همسرم خیانت کردم که از بابتش ناراحت نیستم چون هیچ وقت کنارم نبود.ولی هیچ وقت نه دست روش بلند کردم و نه بهش حرف بد زدم و نه بهش تهمت زدم.

الان هم که مجردم اگر با هر کس وارد رابطه ای شدم بهش دروغ نگفتم.و قصدم هم بیشتر وقتها از رابطه آشنایی به قصد ازدواج بوده چون اصلا اعتقادی به رابطه دوستی و اینا ندارم.

صبح تا شب هم شرافتمندانه کار میکنم و درسته که به هیچ وجهی مذهبی نیستم ولی افتخار میکنم که هیچ وقت از راه نامشروع پولی به دست نیاوردم و الان هم نفقه اون خانم رو بنا به مبلغی که دادگاه مشخص کرده واریز میکنم به حسابش هرماه و قسطهاش رو هم میدم.

لطفا اینقدر نسبت به من بدبین نباشید و از من هیولا نسازید که اگر از همه دنیا بدتر نیستم ولی از خیلی از شمایی که کامنت میزارین و به من توهین میکنید بهترم.

و امیدوارم روزی برسه که مشکلاتم تموم بشه و بتونم دوباره ازدواج بکنم با دختری که بامحبت و با احساس باشه و کنار هم زندگیمون رو بسازیم و خوشبخت باشیم.