ما به طرز وحشتناکی نگران مرگ خود هستیم، گاه آنقدر نگرانیم که هدف اصلی از زندگی مان را فراموش می‌کنیم.

شب جمعه که میشه خیلی یاد دوستان قدیمی وبلاگ‌نویس و خواننده های پروپاقرص وبلاگستان میفتم.

از صمیم قلب امیدوارم که دندون و ماهی،دو بانوی عزیز و محترمی که ناگهانی غیب شدن در صحت و سلامت باشن و زندگیشون جوری باشه که لبخند رضایت داشته باشن