پس، سخن از کسی گوئید که نه چندان فرزانه، اما به تمام و کمال عاشق بود.

درجه ای از عشق وجود دارد که عاشق ترس از دست دادن معشوق را ندارد،ترس هیچ چیزی ندارد جز آن که روزی برسد که کمتر محبوب و معشوقش را دوست داشته باشد.ترس از آن دارد که عشقش در گیر و دار زندگی  کم رنگ شود و مثل سابق نتواند عشق ورزی بکند.ترس آن را دارد که غبار زمان بر روی احساسش بنشیند و شوق روزهای اول را نداشته باشد‌.ترس از این دارد که مشکلات زندگی باعث شود آن انسان گم شود.این ها  بزرگترین ترس  های یک عاشق است که هیچ جایی عنوان نمیشود و احساساتی ناب و خالص و ادراکی هستند که قابل توصیف نیستند.