یه دوستی دارم توی شیراز که متولد ۵۴ هست.یعنی فکر کنم میشه تقریبا ۴۶ یا ۴۷ ساله.پدر خیلی خوبی داره که به این زن خوبی داده،خونه واسش گرفته،ماشین براش گرفته و این پسره هنوز یک روز هم توی زندگیش کار نکرده و داره توی جای خوب شیراز هم زندگی میکنه و عشق میکنه.با خودم میگم پدر و مادر خوب خیلی خوبه،ببین چطور هوای بچه اش رو داره.اونم این بچه ای که همه جور خلافی میکنه و اصلا هم ادم صالحی نیست.بعد به خودم نگاه میکنم،اصلا پدر و مادر من نفهمیدن من چطو بزرگ شدم،چطور مدرسه رفتم،چطور دانشگاه رفتم،خدمت رفتم،کار پیدا کردم،زن گرفتم،طلاق دادم،دوباره گرفتم و هزار مشکل دیگه.اصلا تخمشون هم نبود.چه اون بابای ما که مُرد و چه این مادر ما.
یه چیز دیگه،به نظر بنده کس میگن پدر و مادرها همه بچه هاشون و به یه اندازه دوست دارن،خیر به یک اندازه دوست ندارن،جوری هم رفتار میکنن که واقعا آدم متوجه میشه خواهرش یا برادرش رو بیشتر دوست دارن
منم فکر می کنم به یک اندازه دوست ندارن.
تراویس من یه دایی دارم، پدربزرگم پولدار بوده، از بچگی کیف دنیا رو کرده، بهترینا رو خورده، پوشیده و خلاصه... الان شصت و خورده ای سالش شده و پدربزرگم دیگه نیست، جربزه ی هیچی نداره. شما خیلی سختی کشیدی ولی شخصیتت خود ساخته است فقط خسته ای که حق داری.
...
در مورد مادرتون یا از روی نا آگاهی هست یا اگه دلخور نمیشی شما هوای مادرتو داشتی؟ حالشو پرسیدی؟ اگه باز محبت کردی و جوابت بی محبتی بوده چون مادرته حرمتش رو نگه دار نمیشه جنگید چون عذاب وجدان بد کوفتیه
کاملا درست میگی عزیزم