خاطره، تنها بهشتی است که نمی‌توانند ما را از آن طرد کنند.

شاید چیزی رو که میخوام بگم واسه خیلی ها قابل درک نباشه یا مهم به نظر نیاد،اما ماهایی که تو دهه 60 به دنیا اومدیم خیلی میتونیم به خودمون افتخار کنیم.ما تو دهه جنگ به دنیا اومدیم.وقتی پدر و مادرهایی بزرگسال و جاافتاده و چاق و کچل با فشارخون بالا و احیانا دیابت شدیم میتونیم چشمهامون رو ببندیم و با افتخار این روزها رو به یاد بیاوریم،و برای نوه هامون تعریف کنیم که ما تو چه دوره ای زندگی میکردیم و ظهور وافول چه ستاره هایی رو دیدیم و چه حوادثی رو از سر گذروندیم.

ما جنگ رو به خاطر میاریم،ما کشتن آدمها به خاطر ویدئو رو به یاد میاریم،ما صف های طویل نفت و کوپن روغن رو به یاد میاریم،ما مدرسه های شلوغ و ردیف های سه تایی و میزهایی که سه نفر روش میشستن و معلم های عقده ای رو به یاد میاریم،ما خاتمی رو به یاد میاریم،ما دوم خرداد رو به یاد میاریم،ما آلبوم اول حسین زمان و قاسم افشار و شادمهر عقیلی رو به یاد میاریم،ما مجله ایران جوان رو به یاد میاریم،ما خداداد عزیزی و راه یابی به جام جهانی 98 رو به یاد میاریم،ما قتل های زنجیره ای،فیلم دوزن،علی قربان زاده،محمد رضافروتن رو به یاد میاریم،ما اوایل راه افتادن اینترنت و سایت سه کاف رو به یاد میاریم،ما چت روم های یاهو رو به یاد میاریم،ما احمدی نژاد رو به یاد میاریم،ما تظاهرات سال88 رو به یاد میاریم،ما مایکل جکسون رو به یاد میاریم،ما یوسین بولت و رکوردش و اون شب های المپیک رو به یاد میاریم،ما روحانی رو به یاد میاریم.ما بهار عربی،قذافی و بشار اسد رو دیدیم،ما اومدن و رفتن مرسی رو دیدیم.ما نسل خوشبختی هستیم که خیلی چیزا دیدیم و خیلی سختی ها کشیدیم که بچه های امروز هیچ وقت اونا رو درک نمیکنن.