بتهوونِ دوست داشتنی

من زیاد از موسیقی کلاسیک و اینا حالیم نمیشه،از ادبیات هم همین طور.به تاریخ هم هیچ علاقه ای ندارم.اما یه آهنگی هست،در واقع یه تکنوازی پیانو هست به اسم"سونات مهتاب" که واقعا زیبا و استادانه هست.با شنیدنش دلم میخواد  فقط بشینم رو زمین و دستام رو بزارم رو سرم.و وقتی هم برای اولین بار شنیدمش یاد رمان برادران کارامازوف و فصل "پدر زوسیما" افتادم.جایی که پدر زوسیما واسه اون پسره ایوانوویچ از برادرش تعریف میکنه و این که چقدر زیبا و دوست داشتنی بوده و چه مرگی داشته و در نهایت هم در همون لحظات آخر به برادرش میگه که: زوسیما به جای من هم از زندگی لذت ببر.

آهان این رو هم باید اضافه کنم که برخی معتقد هستن که این قطعه رو بتهوون برای یکی از شاگردای پسرش ساخته که ظاهرا عاشقش بوده و خیلی دوستش داشته.واسه من عشق دو پسر کاملا قابل درک هست.چون هم تجربه اش رو داشتم و هم این که واقعا بعضی وقتها احساس میکنم که یه قسمت عمده وجودم همجنسگراست.باید بیشتر خودم رو بشناسم.نمیدونم شاید هم نباشم.فقط حدس میزنم.