افسوس که نامه جوانی طی شد

همیشه از مرگ و مردن متنفر بوده ام و حیات را حتی به شکل نباتی اش ستوده ام.اما چند وقتی است که از زندگی و آدمها و بیشتر از خود نفس زندگی و این گونه دست و پا زدن بیهوده خسته شده ام.وقتی می بینم هر روز صبح تا شب باید کار بکنم و به هیچ جایی نرسم.وقتی میبینم هر از چند گاهی سروکله آن زن با پلیس پیدا میشود و مرا بیگناه به کلانتری میبرند و چون دزدان و موادفروشان با من رفتار میشود و مجبورم تمام طلاهای زنم و پس اندازم را بدهم تا پول یک سکه را جور بکنم.وقتی میبینم هیچ ارزش و احترامی به عنوان یک انسان در کشورم ندارم و در دنیا هم به پشیزی برای منِ ایرانی ارزش قائل نیستند سخت دلگیر میشوم از این روال کندِ مرگبار زندگی.

قصدی برای خود ویرانگری و نابودی ندارم،اما دیگر زندگی رو پوچ و بی هدف میبینم.پر از ملال و ناامیدی و تکرار رنجهای متفاوت.هر زمان که مرگم فرا برسد با آغوشی باز به پیشوازش میروم.کاش جای یکی از این بیشمار انسانی بودم که عاشق زندگی بودند و با مرض کرونا از این زندگی رخت بربستند.