در مهربانی همچون باران باش که در ترنمش علف هرز و گل سرخ یکیست…

نمیدونم چرا و به چه دلیلی و به چه علتی دارم افسرده میشم،شب ها به سختی میخوابم و گاها تا صبح بیدارم،خوابم خیلی سبک شده و همش کابوس میبینم.دهانم خشک میشه و تشنه میشم و گاهی از فرط تشنگی در حال احتضار و جون دادن میفتم.دم صبح که خوابم میگیره دو سه ساعت بیشتر نمیتونم بخوابم و تمام بدنم عرق میکنه.از طرفی هم میل جنسیم روز به روز کمتر میشه و هیچ علاقه و انگیزه ای واسه سکس ندارم.

دیشب هم مهمون داشتیم،نزدیک ده نفر پیشمون بودن که بیشترشون هم دخترها و زنهای خوشگل بودن،عرق خوردیم و رقصیدیم ولی من خوشحال نبودم.از من بعید بود وسط اون نون خامه ای ها خوشحال نباشم.امروز هم که از صبح زود بیدار شدم غمگین و پکر هستم.

احتمالا تیروئیدم باز هم خوب کار نمیکنه و بدن و روانم رو تحت تاثیر قرار داده یا شاید هم چون ارتباطی با مسائل معنوی ندارم اینجوری شدم.نمیدونم چرا اینقدر حالم بده،کم کم میل به خودکشی هم سراغم میاد.

عزیز دل هم انگار فهمیده حالم خوش نیست و کم کم دارم رو به زوال و افسردگی میرم واسم وقت روانپزشک گرفته.چی باید بهش بگم؟بگم بعضی وقتها دلم میخواد همه دنیا رو از مرد و زن بُکنم و گاهی وقتها اصلا راست نمیکنم و هیچ میلی به هیچ کس ندارم،بهش بگم که شدیدا حس تنهایی دارم و روی شونه هام احساس میکنم یه بار سنگین هست؟بهش بگم گاهی وقتها راه مطمئن و بدون دردی سراغ ندارم وگرنه خودکشی میکردم و تموم میکردم این بازی مسخره رو.بهش بگم هیچ کدوم از دوستان و اطرافیانم رو درک نمیکنم.