برای بلومحیا و هر کس که از زبان و اعمال و گفتار من رنجیده است.

دوستان خوب و مهربونم ، خواننده های عزیز تر از جانم ،دشمنان دلسوزم و بلومحیای نازنین میخواستم یه پست بنویسم و توش عذرخواهی بکنم از همه و هر کس که رنجوندن ولی دیدم گفتنی ها رو توی یه پست به تاریخ ۱۷ فروردین ۱۴۰۲ گفتم.

"لبت کجاست؟ که خاک چشم به راه است…

دوستان قشنگم ازم گلایه کردین که جواب سوال رو ندادم. باید اعتراف کنم که من بعد بیماری کرونا و بیماری های سخت بعد از اون و عوارض ناشی از اون متاسفانه قسمت زیادی از خاطراتم رو از دست دادم،خیلی چیزها رو فراموش کردم.کمی حواس پرت شدم و خیلی فراموش کار شدم و همه اسامی و اسم خیابون ها و اسم افراد و اینا از یادم میره.آدم بدی نیستم،همه رو دوست دارم،ولی خوب فراموش کار و گیج شدم،سعی میکنم همه چیز رو بنویسم و طبقه بندی میکنم خیلی چیزها رو.ولی خوب دیگه متاسفانه یکی بعد کرونا خیلی از موهاش ریخت،یکی صورتش پر از جوش شد،یکی تیروئیدش داغون شد،یکی افسرده شد،یکی ریه اش نابود شد،یکی دیگه نمیتونه مثل قبل ورزش بکنه،یکی کیرش دیگه مثل سابق راست نمیشه و منم حافظه ام ضعیف شده و خاطراتم رو همگی فراموش کردم.پس منو ببخشید اگر چیزی ازم میپرسید و یادم میره جواب بدم،منو ببخشید اگر چیزی بهم میگین و فراموش میکنم،منو ببخشید اگر یه مطلب رو چند بار میپرسم.منو به خاطر همه بدی هام به خاطر خوبی خودتون ببخشید.

همین.دوستتون دارم."

___________________________

اگر من بد هستم که مسلما هستم،شما خوب باشین،شما مثل من نباشید،از آدمهایی مثل من دوری بکنید.

از من همان گونه که هستم یاد کنید و از روی تنفر و یا عشق چیزی بر آن نیفزایید و نکاهید، آن گاه از کسی یاد خواهید کرد که اگر چه عاقلانه عشق نورزید اما عشقی بی حد داشت.