اینها چشمانشان مانند چشمان بچه‌هاست که مرتب سرگرمی می‌خواهند، مرتب می‌خواهند یک چیز شیرین در دهانشان باشد.

بچه که بودیم نمیدونم من زیادی پوسی و نازنازی و حساس بودم یا واقعا برنامه های تلویزیونی و کارتون ها مزخرف بود.اینجا چند تا از چیزایی که از برنامه های تلویزیونی که باعث استرسم میشد تو کودکی و یادم میاد میگم.جالب اینجاست که ما خیلی از وقتها متوجه نمیشیم چه چیزای عادی و پیش پا افتاده ای باعث ترس و استرس در بچه ها میشن.

اسلشر اول:یه نمایش عروسکی انیمیشن طوری بود که سایه بودن انگار و طراحی عجیبی داشت و ایرانی بود و یه عده روستایی سر یه چشمه آب دعوا داشتن و بیل داشتن و مدام با هم گلاویز بودن.اسمش یادم نمیاد،احتمالا اونایی که همسن من یا بزرگتر از من باشن یادشون بیاد.خیلی از اون میترسیدم.

اسلشر دوم:از کارتون بی خانمان و پرین و پاریکال بدم میومد،پر از حس ترس و ناامیدی و عاری از عشق بود.تلخ و مصیبت بار بود زندگی پرین،مرگ پدرش،مرگ مادرش،این که پدر بزرگش نمیخواستش.خیلی برای منِ کودک اون حجم فلاکت استرس زا بود.

اسلشر سوم:از کارتون هاچ زنبور عسل بدم میومد،پر از گریه بود،اونم مادر نداشت،تیتراژ اولش یه آهنگ خیلی معروف بود که به من فقط استرس میداد،بعد یه حشره آخوندک میفتاد دنبالشون.خیلی بدم میومد از حس و حال اون کارتون.

اسلشر چهارم:از چوبین هم بدم میومد.اونم مادر نداشت،واسه یه بچه ای که تنها پشت و پناهش مادرش هست دیدن اون حجم از کارتون که مادر نداشتن خیلی سخت بود‌.یه سگ های مکانیکی و خفاش های ترسناکی هم تو کارتون بود.

اسلشر پنجم:پینوکیو رو دوست نداشتم،احمق و خنگ و کودن بود،خصوصا یه قسمتی اش یادم میاد که پینوکیو تبدیل به خر شد.این قدر ناراحت شدم،این قدر ناراحت شدم که حد و حساب نداشت،همش با خودم میگفتم یعنی میشه یه بچه تبدیل به خر بشه.حالا چی کار باید کرد؟خیلی ترسیدم.

اسلشر ششم:برنامه خونه مادر بزرگه رو دوست نداشتم،هاپوکومار و خود مادر بزرگه خیلی ترسناک بودن به نظرم.

اسلشر هفتم: همین ها یادم میاد.شما چی یادتون میاد؟

بوس،دوستتون دارم.