خیلی بده که بفهمی دیگه هرگز نمیتونی زنی که عاشقش هستی رو خوشحال کنی.

نشستم شروع کردم به خوندن کامنت های این دو ماه اخیر و کم کم همه دارن یادم میان.

یه هدیه هست تو بلاگفا که واسم کامنت های قشنگ میزاره.

یه صنم هست که سعی داشتم شماره اش رو بگیرم ولی محل سگ نمیداد بهم.

یه کاوه خداشناس هست که نمیدونم مشکل بینمون چیه

یه مولین هست که شوهر خاله شوهرش مرده و معلمه و سریال واکینگ دد میبینه.

نیکو هم یادم اومد

دفتر نقاشی هم فهمیدم کیه،دوسش دارم

زیتون رو هم شناختم

گلشن قرار بود بیاد شیراز بزاره کف پاش رو لیس بزنم

مهدیه رو که یادم نمیره

ژوان رو نفهمیدم پسره یا دختر

هاله قدسی رو یادم اومد،فرصتی نشده برای اشنایی باهاش.زیاد داخل آدم حسابم نمیکنه.

زهرای وبلاگ پیچک رو دقیقا یادم هست.

همه چی عالیه که بهش نظر داشتم ولی ظاهرا پی برده به نیتم و محلم نمیزاره.

خلاصه که کم کم همه دوستها و دشمن ها به یادم اومدن.

بوس.من برگشتم