آدمی هرقدر هوشمندتر باشد، افسردگی و بطالتش بیشتر است

امروز داشتم به مجله هایی که چند سال پیش خریده بودم و تو قفسه های خونه مامانم خاک میخوردن نگاه میکردم.دانستنیها،همشهری داستان،دانشمند و مهرنامه.و با خودم فکر کردم که تمام تجربه نویسندگی من در چاپ دو یا سه خط داستان تو یه مجله و برنده شدن یه لیوان بود که تو آسایشگاه سالمندان جا گذاشتم.

اما فکر اصلی که ذهن من رو به خودش مشغول کرد این بود که امروزه همه مردم ادعای همه چیز دارن.همه با خوندن چند کتاب دانیل استیل و قورباغه ات رو قورت بده روانشناس میشن و با خوندن چند کتاب ادعای مدیریت دارن،همه ادعای مربی بدنسازی و پزشک بودن و برقکار بودن و آشپز بودن و طراح و معمار بودن و عکاس و موزیسین و منتقد اجتماعی و سیاستمدار بودن دارن و در کل همه مردم با خوندن یا چند ماه کار کردن یا حتی دیدن یک موضوع ادعای انجام اون کار رو دارن در حالی هیچ کدوم از ما که ادعای یک کاری رو دارین به طور اساسی و پایه و علمی و آکادمیک دنبال یک کاری نرفتیم.مثلا یک نفر چهار تا ریتم با گیتار یاد میگیره و ادعای پاکودلوسیا بودن داره یا یه نفر یه دوربین دیجیتال میخره و چهار تا عکس از چهار تا آدم بدبخت و بیچاره میگیره و فکر میکنه که کاوه گلستان شده.و یا خود بنده حقیر که چهار تا فیلم دیده و فکر میکنم راجر ایبرت زمانه هستم.و همه این موارد بسیار خطرناک هست،چون اون هنر و فن اصیل اون کار از یاد میره و به جای اون ما داریم یک روش غلط و تجربی رو در هر کاری پیش میگیریم که نتیجه اون میشه بازتولید و نشر خزعبلات.

همه اینها رو گفتم که برسم به خودمون.ما وبلاگ نویس هایی که چند سالی داریم مینویسیم.تقریبا هیچ کدوم ما هیچ شناختی از جمله بندی و انشا و نثر و املای صحیح کلمات نداریم و همین طور مینویسیم،بدون محتوا و پر از غلط های فاحش املایی و محتوایی و این متون روی اینترنت میمونه و افراد دیگه ای میخونن و این ها میشه نمونه هایی از نثر زبان فارسی برای همیشه.و اگر به همین روند ادامه بدیم من فکر میکنم که زبان فارسی نابود بشه.همون طور که الان من میبینم همه کلمات تغییر پیدا کردن مثل:عایا،عاره،مطمعن،واقعن،ایشالا،داعم و الخ.

من که ادعایی در زمینه خاصی ندارم اما امیدوارم که افرادی که میخوان در زمینه خاصی فعالیت بکنن برن و اون کار رو به طور آکادمیک و علمی یاد بگیرن.