در آن زمان که این کالبد خاکی را به دور انداخته باشیم، در آن خوابِ مرگ، شاید رویاهای ناگواری ببینیم

دیشب در راستای علاقه ام به سینمای دهه ۹۰ نشستم و فیلم "هملت" از شوهر عمه عزیزم مل گیبسون رو دیدم.فیلم قشنگی بود،یه جاهاییش  احساس میکردم به مادرش نظر داره،الله اعلم.وسطای فیلم که نه تقریبا اولای فیلم که هوراشیو به خواهرش افلیا میگه از هملت پرهیز کن و حرفهاش رو جدی نگیر و هملت رفت رو پشت بوم و روح پدرش رو دید و بعدش زد تو فاز کس خل مشنگ بازی دیگه خوابم‌ گرفت.بعد رفتم بخوابم،چه جانکاه شبی رو پشت سر گذاشتم،نمیدونم اثر فیلم هملت بود یا بازی Call of duty تا خود صبح بیدار بودم ولی خواب میدیدم،خواب میدیدم که دو نفر اومدن توی خونه ام دزدی،من اسلحه داشتم و دوتاشون رو کشتم و انداختم توی کیسه حمل جنازه و برم خارج شهر خاک کردم و این دو تا وصل بودن به یه نهاد قدرتمند و اونا متوجه جنایت من شده بودن و زنم رو میخواستن به تلافی این کار بکشن و من در صدد توضیح بودم که مقصر نیستم و هر چه سریع تر باید شیراز رو ترک کنیم و بریم یه شهر دیگه ولی حرفم رو باور نمیکرد زنم،اینا رو مستمر و پشت سر هم ندیدم،بلکه تب آلود بودم و هی بیدار میشدم و انگار داره واقعا اتفاق میفته و قسمت های طولانی از شب انگار که اومدن بالاسرم و قدرت برخاستن و مبارزه نداشتم و تلاش بی حدی برای بلند شدن میکردم و یهو از جا میپریدم و خلاصه داستانی بود واسه خودش.دم صبح وقتی هنوز هوا گرگ و میش بود و قبل از جیک جیک گنجشکها و و بعد از اون هنگامی که اولین بارقه های نور خورشید به دورن اتاق تابیده شد تونستم کمی هشیاری خودم رو به دست بیارم و از این حداقل توانایی استفاده کردم و بازی call of duty رو پاک کردم.