چندان کشم اندوه که اندوه کَسَم نیست.

از دوست خوبم her  ممنونم که اسم ترانه ماریا کری رو بهم گفت و رفتم‌توی یوتیوب که ویدیو رو ببینم،تصویر قطع شد،ولی از اون جایی که زده بود بالا رفتم توی سایت ایکس ان ایکس ایکس و با یه میلف زشت روسی زدم.بدجوری هم زدم،انگار میخواستم خشمم رو خالی بکنم.

الان ترانه رو به شکل صوتی گذاشتم پخش بشه و چشمهام پر از اشک شده.کمی قبل با مادرم تلفنی حرف میزدم،از بچگی ام وقتی خیلی کوچیک بودم تا الان که دیگه خر پیر و عاقله مردی هستم متوجه این موضوع بودم که مادرم برادرم،بچه برادرم،زن برادرم و کلا هر چی که مربوط به برادرم باشه رو بیشتر دوست داره.من از نوزادی نی نی بی سروصدایی بودم،کودکیم خیلی آروم بودم و با دو پوست گردو و دو کتاب مشغول بودم،نوجوونی ام همیشه دنبال شنا و کارای سالم بودم و برعکس برادرم که هر کار بدی که توی دنیا میکرد بودم.ولی مادرم علنا اون رو بیشتر دوست داشت.وقتی تعریف میکنم خیلی گی طوری و نازنازی طور به چشم‌میاد،خرس گنده ناراحته که مامانش کمتر از برادرش دوست داره.ولی من خیلی خوب خودم رو میشناسم و احساس میکنم این تفاوت و فرق گذاشتن بین بچه هاش توسط مادرم در درون ضمیرناخودآگاه و روح و روانم تاثیر بدی به جا گذاشته.احتمالا اگر کسی روانشناس باشه بهتر بتونه اینا رو درک بکنه.

این ترانه My all داره آتیش به دلم میزنه،دهنت سرویس Her.

اگه تو هم مثل من روح ات ترک های ریزی داره و خودت هم متوجه اش شده پس یه بوس به افشین هاشمی بده.