آه از این ابلهانِ خِرَدنما. که هنگام تشخیص، عقل آنها تا جایی میرسد که ببازند!

شبها خوابم نمیگیره.من کیرم تو تهران و دیدار با خانواده.

از خانواده ام بدم‌ میاد.احتمالا یه مشکلی دارم.زنم اجبار کرده تیر ماه بریم تهرون.تا حالا این قدر مسیر طولانی رانندگی نکردم.ماشینم خرج داره،معاینه فنی نداره.پول ندارم،پول هم داشته باشم دوست ندارم برم تهرون،قسط دارم،قرض دارم.ننه ام هی میگه بیا پیشمون،بیام پیشت که چی بشه؟خوشم نمیاد ازت.از دیدن هیچ کس خوشم نمیاد.دوست دارم بمونم تو شیراز و روال زندگی تخمی خودم رو ببرم جلو.چرا باید برم تهران؟با اتوبوس برم یا قطار؟هزینه اش زیاد میشه.زنم میگه هی نگو پول ندارم.ولی پول ندارم،دوست ندارم برم.ازشون متنفر هستم.ننه ام باعث شد من اون زنیکه تخم سگ شمالی رو بگیرم.اون باعث شد ۱۱۰ سکه بره تو کونم تا آخر عمرم،اونم غیرمستقیم باعث طلاقم شد.از وقتی ارتباطم رو باهاشون قطع کردم خیلی خوشحال ترم.الان باز میخوام برم ببینمش استرس  دارم.نمیدونم چه مشکل روانی هست که من دارم،ولی ازش متنفرم.از ریختش خوشم نمیاد،تخمش نیست پسرش کدوم شهر و چه شغلی داره.تا وقتی که من شغل قبلی ام رو داشتم توی بیمارستان و پول داشتم و خرج میکردم عزیزش بودم،الان که ازش دورم و راننده اسنپ هستم،کیرش هم نیستم.کاش میشد هیچ وقت من نمی دیدمش،کاش زنم میکشید بیرون از تهرون.حالم از این مسافت طولانی و رانندگی و گرما و دیدار خانواده و بی پولی به هم میخوره.الان ساعت ده دقیقه به سه نصفه شب هست،من به جای خوابیدن استرس تهران رفتن رو گرفتم.