تصور کن

چند سال پیش،حدودا سال 87 بود،یه بار تو خونه دانشجویی نشسته بودم با دوتا از دوستام.در مورد ترانه های محبوبمون حرف میزدیم.

من بهشون گفتم که این ترانه از ستار رو دوست دارم که میگه:"میگم که کاشکی شاه بودم،شاه تو قصه ها بودم،به فکر چاره ای واسه تموم آدما بودم و الخ".و این طور واسشون توضیح دادم که من به صدای ستار چندان علاقه ندارم،از موسیقی این ترانه هم خوشم نمیاد،اما شعر ترانه رو دوست دارم به این خاطر که به طور عجیبی با شاعر میتونم همزادپنداری بکنم.به خاطر این که هردوی ما آرزو داریم که کاش قدرتی داشتیم که میتونستیم شرایط رو تغییر بدیم و دنیا رو جای بهتری واسه زندگی بکنیم.خلاصه خیلی واسه اون دو نفر توضیح دادم.بماند که هیچ وقعی ننهادند.

چند سال گذشت و الان تو سال 92 دوباره عاشق ترانه ای به نام Imaging از جان لنون فقید شدم.به این دلیل که دقیقا آرزوهای من توی این ترانه متجلی شده و تنها ترانه انگلیسی هست که به طور کامل متوجه تک تک کلمات و معنیش میشم.