ای مهربان من،من دوست دارمت

خوب الان فرصت شد تا بنویسم

امروز بعد از مدتها کش و قوس و قهر و آشتی با گلی بیرون رفتم.همه چیز فراتر از اون چیزی بود که در تصورات من بود،همه چیز بهتر از اون چیزی بود که من میخواستم.با هم به پارک لاله رفتیم،موزه هنرهای معاصر رفتیم و کلی حرف زدیم.

توی موزه تمام توجه من به گلی بود،نمیتونم بگم زیر نور اون چراغهای موزه چقدر زیبا شده بود.دلم میخواست وقتی که با هم تو پارک بودیم زمان ثابت بشه.دلم میخواست همون جا تا ابد کنار هم میموندیم.تمام نگرش من به زندگی امروز عوض شد.تمام تصوراتم نسبت به زنان،زندگی و ازدواج.

بعد از این که گلی سوار مترو شد و رفت خونه،من تو راه برگشت عجیب غمگین شدم،احساس واقعا عجیبی پیدا کردم،نمیدونم چرا اینجوری شدم،نمیدونم چه حسی بود که برای اولین بار بهم دست داد،ترکیبی از غم و شادی و دلتنگی.

توی راه برگشت و اون موقعی که با هم بودیم تصویر تمام زنان و دخترهای تو خیابون مات شده بود،انگار من هیچ زنی رو به جز گلی نمیدیدم.

نمیتونم بگم چقدر این دختر دوست داشتنی و زیباست،من صورتهای آدمها خیلی زود فراموشم میشه،اما تمام چهره گلی تو ذهنم مونده،با تمام جزئیاتش.مژه های بلند،موهای سیاه دوست داشتنی،اون پوست سفید،انگشتهای کشیده،لبخند زیباش.

امروز کلی با هم حرف زدیم،تمام اون چیزی که من انتظار داشتم و به جرئت بگم فراتر از تصورات من بود.از فیلم Inception تا کتاب سمفونی مردگان و نقاشی و هر چیزی که فکرش رو میشه کرد.

دیگه نمیدونم چی بگم،فعلا در شوک این دیدار هستم.کاش باز هم ببینمش،کاش بیشتر ببینمش،کاش بفهمه که چقدر دوستش دارم،کاش من رو دوست داشته باشه.

این مطالب رو نوشتم نه به خاطر این که به خواننده این وبلاگ بگم من دوست خوبی دارم،نه به خاطر این که یه روز گلی اینا رو بخونه و بفهمه اون روز چه حسی داشتم،این مطالب رو نوشتم فقط به این دلیل که اینجا تا ابد ثبت بشه که من روز 92/4/5 خوشبخت ترین مرد زمین بودم.نوشتم تا اگر روزی مُردم،و یا این که رابطه ما به هر سمتی از جدایی تا ازدواج کشیده شد،واسه همیشه ثبت بشه که من چقدر گلی رو دوست دارم.