عنوان ندارد.

گاهی اوقات محاسبات و برداشتهای ما نسبت به آدمها کاملا اشتباه از آب در میاد.حتی اگر هزار سالمون هم باشه.به خصوص در رابطه با زن ها.الان به یه حس خوبی رسیدم.یه جور حس شناخت و آزادی مثل تراویس تو فیلم راننده تاکسی وقتی که اون حروم زاده ها رو قتل و عام کرد.یا مثل موسی شدم وقتی که خداوند متعال بهش گفت عصات رو تو رود نیل بنداز و رود شکافته شد و قوم یهود از رود رد شدن یا مثل ماکسیموس تو فیلم گلادیاتور وقتی که تونست انتقام مرگ زن و بچه اش رو بگیره یا مثل پدرومادر اون یارو تو کتاب مسخ از کافکا بعد از مرگ پسرشون یا مثل بوبو تو فیلم فارست گامپ.

تمام افکاری که در مورد گلی داشتم،البته تمامشون که نه اما بیشترشون اشتباه از آب دراومدن.نمیخوام زیاد به جزئیات قضیه وارد بشم چون من خاطره باز نیستم و تو گذشته هم زندگی نمیکنم و بالاخره یه چیزی بوده که تموم شده و یه خاطره خوب بود که تموم شده اما اون از نسل بن10 و باربی وسلناگومز و اداهای روشنفکرانه دهه 70 و ایکس باکس  و روابط آزاد و کلاس های مسخره طراحی و نمایشگاه های مفهومی بی معنا بود و من از نسل جنگ و خون و نوستالژیهای منفور دهه 60 و ترانه های پینک فلوید و فیلمهای اسکورسیزی و ترمیناتور هستم و دقیقا به همین خاطر نتونستیم رابطه مداومی داشته باشیم و در پایان هم باید ادای دینی داشته باشم به برادرم و مادرم که یه روز به من گفتن تو هیچ وقت با هیچ زنی نمیتونی ازدواج بکنی و با هیچ دختری نمیتونی دوست بمونی.

پانوشت: یه دوست-همکاری داشتم به نام سیما که اونم یه بار به من گفت به جز من هیچ کس باهات نمیمونه.