آن که میگوید دوستت میدارم،دل اندوهگین شبی است که مهتابش را میجوید.

تو سازمان یه خانمی هست که از شوهرش طلاق گرفته که البته احتمالا شوهره ازش طلاق گرفته و به دورترین نقطه کره زمین از دست این زنِ فرار کرده.این خانم لاک میزنه به ناخناش و هر انگشتیش هم یه رنگ،اونم رنگهای جیغ،فسفری،نارنجی،قرمز،آبی و .... .رنگهاشون یه حالت واقعا تابلویی دارن.انگار شب نما هستن.تا حالا ندیدم یه رنگ سبز ای قدر پر رنگ باشه و تو چشم بزنه.اصلا مدل جالبی نیست.اونم واسه محیط کار.شرم آوره.جدای تمام این مسائل ساپورت میپوشه و زیر روپوش نازک سفیدش هم هیچی نمیپوشه.واقعا خجالت آوره اون وضعیتش.شرمسارم.شرمسار.

پانوشت:پانوشت رو چندین و چند خط پایین آوردم تا قداست این کلمات آلوده به زشتی و پلیدی کلماتی که در توصیف اون عفریته گفتم نشه.

در حین نوشتن در مورد لاک که بودم ناخودآگاه یاد گلی افتادم که آخرین بار با هم بیرون رفتیم و اون لاک خرید.کاش هیچ وقت اثر اون لاک ها از رو انگشتام پاک نمیشد.هر چند اثر خیلی چیزا که ازش به یاد دارم هیچ وقت از قلبم پاک نمیشه.و تمام این مسائل در حالی تو ذهنم نقش بستن که هم زمان ترانه Hay Amores از شکیرا داره تو گوشهام میخونه و اتفاقا همون ترانه ای هست که گلی به من داده بود.

بگذریم.زندگی همینِ همیشه واسه آدمهایی مثل من.جدایی،جدایی،جدایی.