جوانی و پیری با یک‌دیگر قابل مقایسه نیستند. جوانی مایه نشاط و سعادت است و پیری موجب فلاکت و حسرت.

موقع برگشت از سر کار،طبق معمول سراپا بودم و رو صندلی که روبروم بود یه مرد پیر نشسته بود که من از بالا میدیدمش.صورت پر از چروک،کچل،تیره رنگ و پریشون.بعد یه نگاه به خودم تو شیشه مقابل انداختم و دیدم نقطه مخالفش هستم.و بعد افسوس خوردم که چرا جوونی موندگار نیست و آدم همیشه سرحال نیست.به نظر من تنها بدی زندگی همینِ که جوونی مانا و پایدار نیست.

من به واسطه کارهایی که داشتم با آدمهای سالمند بسیار زیادی سروکار داشتم و به نظرم تجربه واقعا خوبی بود و نوع نگاه من رو به زندگی عوض کرد.

بیشتر ما این طرز فکر رو داریم که تا همیشه جوون هستیم و هر حرفی که میخوایم میزنیم و هر جوری که دوست داریم دیگران رو اذیت میکنیم.ولی سنمون که یه کم بره بالا میفهمیم که چه اشتباهی کردیم.

من نمیدونم تا چند سال قراره زنده بمونم و زندگی بکنم.اما تنها چیزی که میخوام اینِ که هیچ وقت مریض نشم.

نکته دیگه هم این که ما آدمها نباید دلخوش باشیم به عقاید عجیب و غریب و ماورایی،داشتن این جور عقاید اون هم تو این دوره و زمونه خیلی کودکانه هست.واقعیت اینِ که باید از یه جایی تغییر رو به وجود بیاریم.

دوست دارم این متون سالها تو اینترنت بمونه و آدمهای زیادی این رو بخونن و فیلتر نشم.

نباید نسبت به هیچ موضوعی تعصب داشت.فاصله ما انسانها روز به روز داره کمتر میشه.ما نباید نسبت به موضوعات و بعضی مسائل تعصب داشته باشیم.و هیچ وقت هم نباید هیچ چیزی رو مطلقا باور داشت.باید خردورزانه عشق ورزید و از دشمنی کورکورانه و بدون منطق خودداری کرد.پژوهش و تحقیق و آموختن دانش رو نباید هیچ وقت کنار گذاشت.

امیدوارم آدمهایی باشیم بدون تعصب،بدون نفرت و منطقی.