ازدواج امر غریبیست.

امروز عصر که با "پ چشم آبی" رفته بودیم بیرون.اون یه مانتو خرید و من پشت در اتاق پرووایساده بودم و اون داخل مانتو ها رو پرو میکرد و در رو باز میکرد و به من میگفت که قشنگِ این مدل واین جور حرفها و فروشنده به من گفت که خانمتون اون مدل رو نپسندید؟

بعد که خریدیم و اومدیم بیرون،درستِ که من نطق شیوا و پر حرارتی در مورد معایب ازدواج واسش انجام دادم و بهش فهموندم که من نه با اون و نه با هیچ کس دیگه ای و نه حالا و نه هیچ وقت قصد ازدواج ندارم.اما لعنت به من.لعنت به منِ عوضی دروغگو که با خودم هم صادق نیستم.

واقعا امروز از صمیم قلب آرزو داشتم که"پ چشم آبی" زن من بود.بعد از خرید به جای این که منو برسونه سر کوچمون باهام بیاد خونه.خونه ای که به سلیقه اون چیده شده باشه.مانتو و شال رو یه دفعه دیگه بپوشه و بیاد رو پام بشینه.جنبه جنسی مسئله اصلا مد نظر من نیست.ولی واقعا دلم میخواست که میبود و با هم غذا میخوردیم و در مورد مسائل پیش پا افتاده حرف میزدیم و دستاش رو میبوسیدم.

بعضی وقتها واقعا دلم میخواد ازدواج بکنم،بعضی وقتها واقعا خسته کننده میشه زندگی.آدم دلش یکی رو میخواد که مال خودش باشه.صداش آشنا باشه.عادتهاش رو بدونه.بدونه چی دوست داره.در دسترسش باشه.بتونه راحت بهش بگه دوستت دارم.با هم برقصن.یه ترانه مشترک رو هر دو دوست داشته باشن و باهاش آواز بخونن.

لعنت به من که بدجوری دلم میخواد ازدواج بکنم.