خداحافظ

میدونید.وقتی یه فوتبالیست محبوب که تو قلب میلیون ها آدم جا داره بخواد از دنیای فوتبال کناره گیری بکنه واسش یه بازی خداحافظی ترتیب میدم که باشکوه خداحافظی بکنه یا هر ورزشکار دیگه ای.به نظر من هر ورزشکار،هنرمند،سیاست مدار و هر شخصیتی که بخواد از اون حرفه ای که سالها در اون کار میکرده تصمیم بگیره یا مجبور بشه بازنشسته بشه لیاقت یه تجلیل و مراسم خداحافظی با شکوه رو داره.

بنده حقیر فدوی امت هم این پست رو تقدیم میکنم به شرکت معظم "نوکیا" که با خبر شدم برای همیشه با شرکت مایکرسافت ادغام شد و دیگه هیچ وقت گوشی جدیدی به نام نوکیا تولید نخواهد شد.

با نوکیا بود که من اولین بار مسیج دادم،عاشق شدم،پشت تلفن گریه کردم،خندیدم،اون قدر حرف زدم که شارژ گوشی تموم شد و گوشم سوت کشید،با نوکیا بود که اسنیک بازی(ماربازی) کردم واسه ساعتهای زیاد،با نوکیا بود که مجبور شدم واسه اولین بار دستم رو بکنم تو کاسه توالت چون توی چاه افتاده بود گوشی،با نوکیا بود که من جلوی دخترها پز میدادم،نوکیای عزیزم رو روی کیف کمریم میبستم،نوکیای دوست داشتنیم رو الکی دستم میگرفتم و حرف میزدم که یعنی بله،من گوشی موبایل دارم،پشت نوکیای دوست داشتنیم یه برچسب زده بودم که روش چند LED بود و وقتی گوشیم زنگ میخورد اونا چشمک میزدن و منم به عمد تو جاهای تاریک حرف میزدم که نورش رو همه ببینن.به برادرم میسپردم که فلان ساعت که من پیش دوستام هستم بهم زنگ بزنه تا من ژست بگیرم،با نوکیا بود که بازی میس کال بازی رو انجام میدادم و نصفه شب ها به تمام دوستام تک زنگ میزدم و قطع کردم.نوکیا برای من مثل برادر بزرگتری بود که میدونستم میتونم بهش تکیه کنم،اما این اواخر از این تو جمع دوستام ببرمش خجالت میکشیدم.

نوکیای خوب من همیشه در قلب و خاطرات من میمونی.دوستت خواهم داشت برای همیشه و از تو به خاطر تمام خاطرات خوبی که برایم رقم زدی سپاسگذارم.