دستات تجسم عشق و نوازشه که تو نهایت آرامش منی

این روزها چندین مسئله ذهنم رو به خودش مشغول کرده.

مورد اول: به نظر من هیچ چیزی به عنوان قحطی آب و کمبود آب شیرین و این جور چیزا وجود نداره.همش تبلیغات الکی این هیپی های طرفدار محیط زیست هست.کل کره زمین آبِ.دریا،رودخونه،یخ های قطب و هزار تا منبع دیگه آبی وجود داره که میتونیم ازشون استفاده کنیم.اصلا بر فرض محال که بارون کم بیاد و آب دیگه نباشه.پس آب دریاها چی میشه؟شیرینیشون میکنیم و میخوریم و والسلام.ما باید نگران آب نشدن یخ های قطب باشیم.به طور کلی بخوام بگم هیچ نگرانی نباید از بابت آسیب زدن به کره زمین داشته باشیم.نه جنگلها تموم میشه،نه سوخت های فسیلی.اگر هم تموم شدن منابع جایگزین بسیار زیادی وجود داره.

مورد دوم:بعضی وقتها به این فکر میکنم که من و "سین چشم سبز" تا کی به هم وفادار میمونیم؟من از طرف اون خیالم راحتِ.زن خیلی خوب و مذهبی هست.اما من چی؟من آدمی هستم که سروگوشم میجنبه.درستِ که الان حتی تو مخیله ام هم نمیجنبه که بهش خیانت بکنم.اما تا کی؟چند روز پیش سیما به من زنگ زد و گفت هر وقت خواستی میام پیشت و از این جور حرفای تحریک آمیز و من گفتم باشه خبرت میکنم.اما بعدش به خودم اومدم و بهش زنگ نزدم و شماره اش رو پاک کردم.اما اگه یه وقتی اون حامله شد یا به هر دلیلی کرکره رو کشید و درش رو پلمپ کرد من باید چی کار کنم؟چه غلطی بکنم؟چه خاکی به سرم بریزم؟همون یه هفته گلاب گیری هزاربارمیمیرم و زنده میشم تا تموم بشه.نمیخوام حرفای غیراخلاقی بزنم.اما واقعا این یه مسئله اخلاقی و چالش بزرگی تو زندگی هر شخص متاهل هست که تو شرایطی که درگیر غریزه و اخلاقیات و ایمان و تعهد و خوی حیوانی هست باید چه کاری بکنه؟

مورد سوم: آلبوم "بزرگ" از سامان ویلسون  و "مهراد هیدن" تو همین ماه اسفند منتشر میشه.احتمالا عیدی بچه ها به زاخارا باشه.احساس 20 ساله بودن پیدا میکنم وقتی زدبازی گوش میدم.