چه حادثه عجیبی است. باید بروی و هیچگاه باز نگردی.

دیشب همسرم سرش رو گذاشته بود روی بازوی من و چشم تو چشم هم بودیم.به من گفت من اون قدر دوستت دارم که وقتی مردم به خدا میگم که دلم میخواد دوباره با تو باشم.و اینجا عمیق ترین و بنیادی ترین اختلاف ما خودش رو نشون داد و من بهش گفتم که اگر  بعد از مرگ خبری بود تو به خدا این رو بگو.ولی به نظر من بعد مرگ همه چیز تموم میشه و نه من دوباره زندگی میکنم و نه تو.اونم گفت که این دنیا خیلی کوتاهه و زندگی اصلی بعد مرگ شروع میشه.من به چشمهای سبزش خیره شده بودم و به این فکر میکردم که چه خوب بود بعد مرگ دوباره زنده میشدیم و تلخی سیگار و مستی شراب و شیرینی هندونه و طعم بوسه و سردی هوا و شرجی جنوب و لمس بدنی که دونه دونه شده پوستش و بوییدن عطرهای فرانسوی و قدم زدن و دویدن بچه ها و گریه کردن بعدبازی فوتبال و شناکردن رو دوباره تجربه کرد.