آن‌که انتظار دارد هر چهارفصل سال بهار باشد، نه خود را می‌شناسد، نه طبیعت را و نه زندگی را.

فردا تولد من هست.29 سال من تموم میشه و میرم توی 30 سال.

دو سال پیش این پست رو نوشتم واسه تولد خودم:دنیا محل زیبایی است، و ارزش آن را دارد که بخاطرش جنگید . 

29 سال رو پشت سر گذاشتم و سختی هایی دیدم که دیگه هیچی ازشون به یاد نمیارم.پر از امید به آینده هستم و دلم میخواد بچه داشته باشم.پارسال توی همین روزها با همسرم مشکلاتی داشتم.ولی هر چی بود گذشت و الان روی خوش زندگی داره به ما لبخند میزنه.

مثل سابق نمیتونم برم رو منبر و مطالب زیادی بگم.شاید گفتنی ها رو همه رو گفتم و دیگه حرفی واسه گفتن نداشته باشم،نمیدونم.

سالهای پیش دغدغه من پیدا کردن کار بود.بعد از اون جمع کردن پول،بعد از اون ازدواج.الان هم دغدغه متعهد موندن در رابطه رو دارم.نمیدونم سال آینده کجا هستم و دغدغه من چی میتونه بشه.روزها به سرعت برق برای من سپری میشه.خوشحالم که یک سال بزرگتر شدم.خوشحالم که پیشرفت خوبی توی زندگیم داشتم که فقط به خاطر مادرم و همسرم هست.خوشحالم که کار خوبی دارم و همکارهای خوبی.خوشحالم که بدن سالمی دارم.

بعضی وقتها که توی یکی از اتوبان ها یا خیابان های بالاشهر تهران هستم و دارم به سمت خونه میرم به خودم میگم تو همونی هستی که پول سیگار هم نداشتی.تو همونی هستی که توی جنوب و شرجی و گردوغبار دنبال کار میگشتی.چقدر زندگی میتونه پیچیده باشه.نمیدونم شگفتی های زندگی تا کی قراره برای من تکرار بشه و به کجا کشیده میشم.اما در نهایت به همه چیز خوش بین هستم،خوش بین هستم به آینده ای روشن برای خودم و این کشور.دلم میخواد همه جیب هایی پر از پول داشته باشن و همه شاغل باشن و از لحاظ جنسی هیچ کس مشکلی نداشته باشه.دلم میخواد قوای جنسی من تا همیشه خوب و مستحکم بمونه.دلم میخواد همه با شکم سیربخوابن.دلم میخواد هر کسی که ماهی سفید با ترشی سیر هوس کرد دم دستش داشته بشه.

خداحافظ بیست و نه سالگی و سلام به سی سالگی.