بدی‌های ما در دنیا به یادگار می‌ماند و خوبی هایمان همراه با ما به گور می‌رود.

یک چیزایی هست به اسم بحران میانسالی یا حس و حال سی سالگی یا تغییراتی که به خاطر ورود به دهه جدیدی از زندگی به آدم دست میده یا مثلا الان که من 30 ساله هستم حسم با 29سالگیم فرق میکنه و دنیا رو یه جور دیگه میبینم.یا به خاطر اتفاقی که تو زندگیم افتاده نظرم به زندگی عوض شده یا به خاطر خیانتی که تو رابطه دیدم تیره میبینم همه چیز رو.باید بگم تمام این نظریات چرند محض و یاوه گویی محض هست.

شما یه روز صبح از خواب بیدار نشدین و یهو ببینید سی ساله شدین.شما دیروز بیست و نه ساله بودین امروز سی ساله شدین و هیچ فرقی نکرده احساستون به زندگی.همون آدم دیروزی هستین و این جور چرت و پرت ها که وارد دهه سوم زندگی شدم و این جور مزخرفات بی معنی هست.چون فرایند عمر انسان کاملا تدریجی هست.درست مثل کسایی (از جمله همسر من که ازش بعیده و من تو دلم افسوس میخورم واسش) که قاطعانه میگن که ما از همون اول انسان باهوش و هوشمند بودیم و لاغیر.توی مغز این جور افراد این میگذره که آدم یک شبه از یه میمون با آلت سیاه و موزی توی دستش روی درخت تبدیل شده به جرج کلونی با اون نگاه نافذش که دل هر زنی رو میبره.خوب این نظریه غلطه،وقتی صحبت از تکامل و فرگشت و تبدیل انسان میشه در واقع داریم از فرآیندی بسیار بسیار طولانی حرف میزنیم که تاریخچه ای بالای هشتاد میلیون سال داره.دقت کنید هشتاد میلیون سال.پس لطفا نیایید و نگید که حس من در سی سالگی چطوره و من دنیا رو یه جور دیگه میبینم تو سی سالگی و این جور خزعبلات.

نکته بعدی یه سری هستن که عینک بدبینی به چشم دارن و خودشون رو تو روابط جنسی بسیار افراطی با جنس مخالف و موافق غرق کردن و به صغیر و کبیر و عمه بنده هم رحم نمیکنن با این فرضیه و این دیدگاه که چون به من خیانت شده نسبت به همه بدبین هستم وبه کسی اعتماد ندارم.خدمت این دسته از عزیزان باید عرض کنم که اگر مادرترزا یا یوسف پیامبر با اون پاک بودنش هم همسر جنابعالی باشن شما در نهایت به فاحشه بودن خودت میرسی و نمیتونی خودت رو کنترل بکنی و شبی از شب ها در نهایت بند رو آب میدی.