ریسک‌ها از اینجا ناشی می‌شوند که ندانی داری چه می‌کنی.

صبح خیلی زود حوالی ساعت 5 و نیم بیدار شدم که بیام سرکار."سین چشم سبز" که تا دیروقت بیدار بوده و قرآن خونده و زیارت عاشورا و گریه کرده و از اهل بیت و خاندان عصمت وطهارت حاجت خواسته و واسه من دعا کرده،به زحمت و با سردرد بیدار میشه و دستم رو میگیره که نباید بری سرکار.وقتی میپرسم چرا؟جواب میده که این دو روز رو باید خونه بمونی و دعا بکنی و گریه بکنی.هیچ کاری هم که نکنی فقط خونه بمون.دو روز کار کردن تو ما رو پولدار نمیکنه.هیچی نمیشه اگه این دو روز رو به احترام امام حسین خونه بمونی.بیرون رفتن به قصد کسب مال تو تاسوعا و عاشورا گناهه. منم بهش گفتم گناه اینه که من جلوی تو شرمنده باشم و پول نداشته باشم.و بعد به اون دوتا دختری فکر کردم که دیشب دیده بودم و مانتوی جلوباز پوشیده بودن و رو نافشون حلقه داشتن و ساپورتشون چنان تنگ بود که من همه چیزشون رو دیدم و داشتن دم تکیه چایی امام حسین رو میخوردن و با خودم گفتم که کی گناه کاره؟منی که همه چیز رو قربانی کار کردم؟همسرم که همه چیز رو داره فدای اعتقاداتش میکنه؟یا اون دو دختری که سرخوش چایی میخوردن؟

بازوش رو بوسیدم و دم در که رسیدم.بلند گفت اقلا موقع اذان ظهر خونه باش.ولی من نه امروز و نه هیچ روز دیگه ای قصد ندارم موقع اذان ظهر خونه باشم.