من آنم که در پای خُوکان نریزم/مراین قیمیتی دُر، لفظ دری را.

فکر اول:چرا نمیتونم اصطلاحات جدید رو دوست داشته باشم؟؟؟از این اصطلاح جدید حالم بهم میخوره:سرکارطوری،خسته طوری،مهمونی طوری،راه پله طوری و هر چیزی که آخرش یه طوری بزارن.مدتهاست به این فکر میکنم که زبان فارسی زبانی ابتر و محکوم به نابودی هست.زبانی است که قدرت مولد بودن نداره و این که پارسی شکر نیست.

فکر دوم:بدترین چیز اینه که آدم با خواننده های وبلاگش ارتباط برقرار بکنه.حالا از هر نوعش.اون وقت دیگه خودت نیستی و باید در وبلاگت رو تخته بکنی و بری یه جای دیگه.تا الان اگه این کار رو کردم دیگه نخواهم کرد.

فکر سوم:خیلی از زن ها هستن که مطیع بودن و برده شوهر بودن تو خونشون هست.مرد هر چی عوضی تر و منحرف تر و کثیف تر باشه.زنش بیشتر دوستش داره.البته در مورد همه صادق نیست.

فکر چهارم:کی قراره بازار مسکن از حالت رکود بیرون بیاد فقط خدا میدونه

فکر پنجم:چه تناقض عجیبی وجود داره که عکس حسین تهی با اون موزیک ویدیوهایی که دخترای لخت توش میرقصن میره رو جلد مجله تماشاگر.

فکر ششم:بعضی وقتها که دست و بالم توی دختربازی بسته هست غصه میخورم که چرا ازدواج کردم.

فکر هفتم.پنجشنبه برای اولین بار بعد ازدواج به یه دختری تو خیابون شماره دادم که مهندس تجهیزات پزشکی بود و کمتر از بیست وچهارساعت بعد دعوامون شد و قرار شد دیگه زنگ نزنیم به هم.غلط نکنم اونم متاهل بود.