آشفتگی من از این نیست که تو به من دروغ گفته‌ای، از این آشفته‌ام که دیگر نمی‌توانم تو را باور کنم.

سخن اول:با این ترانه چاووشی که میگه:"رفیقم کجایی؟؟دقیقا کجایی؟؟" گریه کردم و گمان میکنم که خیلی ها با این آهنگ گریه کردن یا حداقل غمگین شدن.

سخن دوم:به خاطر مرگ مادربزرگ یک روز مرخصی گرفتم و بیمارستان و خونه رفتم و خیلی خوب بود و خستگی لعنتیم دراومد.

سخن سوم:احساس میکنم قشر وبلاگ نویس ،همگی آدمهای باهوشی هستن و تن به ابتذال فکری و فرهنگی ندادن.البته به استثنای من و این وبلاگهای نامعلوم تبلیغاتی و نامشخص.

سخن چهارم:دوباره واسه زبان خوندن دلسرد شدم.به قول یه دوستی که میگفت من آدم نصفه و نیمه ای هستم.

سخن پنجم:دیشب که مادربزرگم مرد همه توی خونه مادر من جمع شده بودن و منم رفتم دم پنجره وایسادم.ساعت از یک نصفه شب گذشته بود.سیگار میکشیدم و باد خنکی به صورتم میزد و با خودم میگفتم چه شب قشنگی مادربزرگم مرد.منم کاش وقتی بمیرم که هوا خوب باشه.