اگر قلب آدمی از عشق یا خشم لبریز نشود، تو این را بدان که هیچ کاری در این جهان صورت نمی‌گیرد.

امروز،فردا و پس فردا تعطیل هست.امروز،فردا و پس فردا من از ساعت هفت صبح تا هفت شب سرکارم.

اختلافاتی که با همسرم داشتم همه رو دادم به برفای توی خیابون و آب شدن و رفتن توی زمین تا دوباره زندگی رنگ آرامش به خودش بگیره و بره تا چند ماه دیگه یا چند هفته یا حتی چند سال دیگه که دوباره بینمون متشنج بشه.حالا که کمی از دعواها و تنش ها گذشته و فحش ها و کینه ورزی ها و تهدید و ارعاب،جای خودشون رو به بوسه ها و چشمک ها و نوازش و محبت صادقانه داده،بی طرفانه به قضیه نگاه میکنم، میبینم که منم تقریبا مقصر بودم.ولی خوب همه چیز به روال خوب سابق برگشت و قصه بی مهری ما تموم شد.

نمیدونم مشکل از کدوم قسمت بدن یا روان من هست.من نمیتونم پایبند بمونم.نمیتونم فقط همسر خودم رو دوست داشته باشم.همه زن ها رو دوست دارم.و اتفاقا زن هایی رو دوست دارم که از من مسن تر باشن.این باید یه ریشه روانی داشته باشه.و عجیبتر این که هر وقت من مشغول یه زن دیگه هستم به هر طریقی بیشتر از قبل همسر خودم رو دوست دارم و وقتی با کسی نیستم این مشکلات به وجود میاد و عجیب این که خیلی بیشتر از دوران مجردی موقعیت های آشنا شدن با آدم های جدید واسم پیش میاد.انگار که خیانت منو پایبندتر به این زندگی میکنه.بوسیدن و لاس زدن با زنهای غریبه آتش عشق منو نسبت به همسرم شعله ورتر میکنه.و همین برای من عجیبه.آغوش اون برای من مثل یه پناهگاه میمونه.مثل سربازی میمونم که از زیر آتش شهوت و گناه و فساد به پناهگاهی امن میرسم تا دوباره تجدید قوا کنم و برم وسط میدون.

من آدم گناه کاری هستم.اما نه،تفسیر من از گناه فرق میکنه.اگر این هرزه گردی ها،این دریوزگی های بیمارگونه از زنان،و این خلاف اخلاقیات عمل کردن میتونه منو پایبند زندگی بکنه،میتونه به من آرامش بده چرا اسمش رو گناه بزارم؟چرا جلوی خودم رو بگیرم؟چرا بی رحمانه و سنگدلانه به کارم ادامه ندم و خودم رو غرق آغوش زنان دیگه نکنم؟بزارم هر کس هر چیزی که میخواد فکر بکنه.هیچ کس به جای من زندگی نمیکنه و حتی خود من هم دوباره نمیتونم همین لحظه رو تجربه بکنم.

به یکدیگر کمک کنید،همه را دوست داشته باشید و گناهان یکدیگر را ببخشایید.