فقط در دقایق دیدار و لحظه جدایی می‌توان به‌عظمت عشق ِ نهفته در سینه، پی‌برد.

امروز صبح ساعت 7:30 دقیقه به طور اتفاقی همسرم رو تو ایستگاه اتوبوس دیدم.اون داشت میرفت خونه و من میرفتم سرکار.از دور که میومدم بهش دقت کردم.چقدر زیبا و دوست داشتنی و غمگین بود چهره اش.منو یاد تابلوی دختری با گوشواره مروارید انداخت تو اون حالتی که بود.نزدیک شدم و وقتی منو دید باهام دست داد و برخلاف عادت همیشگی که از این کار شرمش میاد منو تو خیابون بوسید.اتوبوس اومد و گفت باید برم و شروع کرد به دویدن تا بهش برسه.ولی سریع برگشت و بهم گفت بیا این واسه تو و دست کرد تو کیفش و بهم یه مشت اسکناس داد.من سر جام ایستاده بودم و بهش نگاه میکردم،برگشت و برام دست تکون داد و یه لبخند به من زد و اتوبوسش دور و دورتر شد و من برای اولین بار عذاب وجدان گرفتم که چرا از هیچ فرصت خیانتی نمیگذرم.

اسکناس ها رو شمردم،بیست هزارتومن بودن.