نامه به همسرم

من همیشه دوستت خواهم داشت و به تو فکر خواهم کرد.

همسر خوبم،همسر مهربانم منو ببخش که ناامیدت میکنم.منو ببخش که نماز نمیخونم و مذهبی نیستم.ولی فقط به امید داشتن آینده ای بهتر باتو کار میکنم،زندگی میکنم و نفس میکشم.تو زیباترین دختر نیمکره شرقی هستی.

چه اتفاق جالبی بود که اجداد تو سالیان درازی پیش از شوروی به ایران اومدن و چه زیبا که اجداد من به هیچ جایی نرفتن و همون جنوب موندن.و چه عجیب که تو از روستای جنگلی خودت خسته شدی و به تهران پناه آوردی تا کار بکنی و پول دربیاری و درست لحظه ای که از خون و عفونت و تنهایی و مجردی خسته شده بودی و میخواستی بری تا با یکی از اون شمالی های بی عاطفه ازدواج بکنی من رسیدم.

منی که از بیکاری خسته شده بودم و دربه در کار بودم و از جنوب گرم به تنهایی اومدم تهران.من اگر اون روز خواب میموندم به مصاحبه نمیرسیدم.اگر اون زن بیوه میانسال از کت و شلوار پوشیدن من خوشش نمیومد و بعدها به من نمیگفت بانمک استخدام نمیشدم و اگر من با اون دختر خوشگل وبلاگ نویس ازدواج میکردم شابد هیچ وقت تو رو نمیدیدم.اگر زبانم خوب بود و میرفتم خارج،اگر برمیگشتم جنوب،اگر دعوام میشد تو محل کارم،اگر عاشق چشمهای دیگه ای میشدم،اگر پول کمتری داشتم،و هزار اتفاق دیگه ممکن بود بیفته که من و تو ازدواج نکنیم.

اما ما ازدواج کردیم و چه ساده هم ازدواج کردیم و چه زیبا که شب ازدواج ما تو شهریور ماه بارون اومد.و تو گریه کردی و من بهت قول دادم که هیچ وقت ازت جدا نمیشم و هنوز هم سر قولم هستم.

من مثل یه بچه هستم که مدام شیطنت میکنم و از مادرم دور میشم.اما مدام به پشت سرم نگاه میکنم که ببینم حواست به من هست یا نه؟و وقتی دور شدم ازت دوباره و با سرعت برمیگردم تو آغوش خودت

دلم میخواد بچه ای که از ما به وجود میاد عین تو باشه.چشم رنگی و سفید و بامحبت و پاک و دوست داشتنی.