چیزی که آدم را مجنون می‌کند تنهایی یا درد نیست ماندن در وضعیت وحشت مدام است.

روزها از پی هم میگذرن و معلوم نیست چی میخواد پیش بیاد.وقتی به سین چشم سبز و اخلاقیاتش نگاه میکنم و به طور واقع بینانه میرم تو نخش میبینم که زیاد مذهبی نیست و فقط ادای مذهبی ها رو واسه من در میاره.وقتی میره بیرون آرایش کامل میکنه.خیلی زیاد و بیش از حد سرکار با مردها حرف میزنه.تو تلگرام همیشه با هم کلاسی های پسرش در ارتباط هست و شوخی و خنده دارن و هر شب و هر شب داره با شوهرخواهرش چت میکنه و وقتی هم به من گفت به جای این که ناراحت بشم یا برخورد کنم گفتم که جفتتون بیاین برین تو کونم که بدش اومد.نمیدونم چه علتی داره و این که این خوبه یا بد.ولی دیگه اصلا بد دل نیستم نسبت به زنم.قبلا همیشه موبایلش رو چک میکردم و گیر میدادم و هزارتا کار دیگه.الان دیگه واسم اهمیتی نداره چی کار میکنه.هر چند که بنده خدا کاری هم نمیکنه.اما واقعا کنجکاو هم نیستم که ببینم چه غلطی میکنه تو زندگیش و روابطش با همکلاسی ها و همکارهاش.

هر روز گه تر از روز قبل میشه سرکارم.معلوم نیست چی میشه آخرش.تهش دیگه اخراجه.کس خواهرشون،اخراجم بکنن.بزار بکنن.به تخمم،به کیرم.ولی تا آخرین لحظه با صداقت کار میکنم.

اصلا نمیدونم صبح چطور شب میشه و شب چطور صبح میشه.تازگی ها که نه یه حدود دو هفته ای میشه که سر شب نهایتا ساعت 10 میخوابم و طرفای ساعت 2 شب بیدار میشم و تو بیداری همش کابوس میبینم.

زندگی خیلی مسخره شده.چشمه جوشان کس شعر گویی من خشکیده،شهوت آتشفشانی به خاکستر و خاموشی رسیده،سرد سرد شدم.دلم یه دست غریبه میخواد.یه زن غریبه.کسی که نشناسمش،کسی که تا حالا لمسش نکردم.فقط همون میتونه حال منو خوب بکنه.

هر روز میگم بالاخره یه روز خوب میاد،ولی هیچ روز خوبی نیومده هنوز.