در قانون کور و هنجارهای تباه ما زنان خطاکار را کیفر می دهند و از مردان در می گذرند.

خیلی روزهای بد و سردی رو میگذرونم.نمیدونم چرا هیچ چیزی منو خوشحال نمیکنه.کم حرف و خسته شدم.بداخلاق نیستم ولی هیچ حرفی هم با هیچ کس واسه گفتن ندارم.دیشب سین چشم سبز گریه میکرد و میگفت چه بلایی سرت اومده.من خودم هم نمیدونم چه بلایی سرم اومده.نمیدونم چی شده.فقط دلم میخواد بمیرم.از آدمها،از کار،همکارها،مترو،اتوبوس ها،هوا،خونه ها،زنها،از همه چیز خسته شدم.سین چشم سبز میگه بریم مسافرت خوب میشی،ولی من هیچ علاقه ای به مسافرت ندارم،هیچ دوست ندارم جای جدیدی رو ببینم.میگه واست ماشین بخرم.ولی هیچ حس و شوقی به هیچ چیز جدیدی ندارم.واقعا کس خل شدم.میگه بچه دار بشیم،ولی این احمقانه ترین کاری هست که میشه انجام داد.میگه با من حرف بزن.ولی من هیچ حرفی ندارم که باهاش بزنم.اون قدر حرف زد با من که خسته شد و آخرش گریه کرد.منم همون جوری خسته و گیج و دلزده از زندگی رفتم توی یه اتاق دیگه و خوابیدم و صبح ساعت هفت اومدم سرکار.