زندگی مانند لبخند ژوکوند است، در نظر نخست به روی بیننده تبسم می‌کند، اما اگر در او دقیق شوی می‌گرید.

امروز ظهر اندوه زندگی و خستگی مفرط روحی و فشار و استرس کار و اخراج و این که دوباره از اول شروع کنم و اختلافات زناشوئی و تیکه های سین چشم سبز و بگومگوهای سرکار و یکنواختی روزها و افسردگی روان و اندوه برادرم اون قدر به من فشار آورد که رفتم تو مستراح اداره و گریه کردم.خاک تو کون من که اینجوری شدم.واقعا بریدم.به روزهای پایانی سال که نزدیک میشیم هی ناخودآگاه با سال پیش مقایسه اش میکنیم.امسال چه سال گهی بود.چه سال مزخرفی بود.دو ماه عن دیگه اش هم مونده.امسال سالی به غایت تخمی بود که هیچ پیشرفتی هم نداشت.