برای داشتن یک زندگی آرام و بدون مخمصه، شوهر باید کر و زن باید لال باشد.

دوستی عزیز به نام سارا در وبلاگ خودشون این طور نوشتن که:

"قبلا گفتم از آقایونی که کیف خانم هاشون رو میگیرن بیزارم؟ اره گفتم،ولی دلیل نمیشه که دوباره و سه باره و ده باره و هزارباره نگم"

ضمن احترام به نظر ایشون باید خدمت همه دوستان مجرد عرض کنم که زندگی متاهلی اون چیزی نیست که رسانه ها بازتاب میدن و توی تلویزیون میبیند.بلکه مجموعه از روزهای کسالت بار و سختی و دعوا و کشمکش و جنگ سرد و لبخند و گذشت و خشم و وسوسه و ایثار هست.

یه وقتایی همسر آدم پریود میشه،کمر درد داره،خونریزی داره.اخلاقش گه میشه،یه وقتایی مسیر طولانی رو پیاده طی میکنه.یه وقتایی زن تا سرحد مرگ تو خونه کار میکنه.یه وقتایی تیکه هایی از خانواده شوهر میشنوه.یه وقتایی زندگی الانش رو با دوره مجردی و زندگی دوستانش مقایسه میکنه و میبینه که باخته.یه وقتایی شوهرش تو رابطه جنسی نمیتونه یا نمیخواد یا بلد نیست راضیش بکنه.یه وقتایی تا صبح بیداره بالاسر بچه.

اصولا زنها در جوامعی سنتی و در کشوری مثل ایران خیلی زحمت میکشن.حتی برخلاف تصور رایج که مردم فکر میکنن زنهای تهرانی عشق و حال میکنن باید عرض کنم که اینجوری نیست.زنهای تهرانی متاهلی که بیرون کار میکنن واقعا شرایط سختی دارن.زنهای خانه دار هم همین طور.حالا با همه این سختی ها و گذشتهایی که همسران ما برامون میکنن کمترین کاری که میتونیم واسشون بکنیم اینه که حداقلش اگر کیفش سنگین بود و خیابون خلوت بود واسش کیفش رو بگیریم،وقتی رسیدیم خونه چهار کلمه باهوشون حرف بزنیم و به حرفهاشون گوش بدیم.ماهی یک بار اقلا ظرفها رو بشوریم.جلوی خانواده اش بوسش کنیم تا احساس رضایت داشته باشه.