مرد آزاده حق دارد غمناک شود اگر روز خود را بدون انجام دادن کاری شایسته و مفید به سر برده باشد.

امروز وقتی داشتم برمیگشتم خونه توی تاکسی به یه مسیری رسیدیم که درختهای زیادی بود و همشون یه گلهای کوچیکی داشتن که توی فضا پخش شده بودن وداشتن مثل برف از آسمون به زمین میریختن و سولوی گیتار دیوید گیلمور هم تو تاکسی داشت پخش میشد که یهو یه ماشین محکم به ما زد.هیچیمون نشد و پیاده شدم و کرایه رو دادم و رفتم و به این فکر میکردم که اگر سرعتش بیشتر بود،اگر ما کمی موقعیتمون فرق میکرد و اگر هزار اتفاق دیگه مثل یه پازل کنار هم قرار میگرفت من الان اینجا نبودم

روزها به بطالت و بی هدفی و پوچ میگذره.میرم سرکار و میام خونه و میخوابم و فردا همین آش و کاسه و هر روز پرونده های بیشتری تو دادگاه و کلانتری واسم تشکیل میشه.خودم رو سپردم به جریان زندگی تا ببینم چی میشه.

یه غده تو کمرم هست که چند سال پیش تو خدمت متوجهش شدم.الان که چند سال گذشته هی داره بزرگتر میشه و عجیب بعضی روزها درد میکنه.نمیدونم خطرناکه یا نه.ولی مهم نیست.اگر هم بمیرم دیگه واسم اهمیتی نداره.من دیگه کاری تو این دنیا ندارم.نه دوستی دارم که واسم گریه بکنه و نه همسری که دوستم داشته باشه و نه کودکی که ازم به یادگار بمونه و نام خانوادگی من رو روی خودش داشته باشه.فقط دلم واسه مادرم میسوزه.

تو این قسمت آخری شهرزاد وقتی که بزرگ آقا یه ویلون به شیرین میده،حرف قشنگی شیرین بهش میزنه .با گریه به پدرش میگه که حال من با این چیزا خوب نمیشه.معنی این حرفش رو من با تمام وجودم فهمیدم.همه چیزایی که واسه عیاشی و خوشگذرونی واسه یه مرد لازمه تو زندگی من تقریبا هست.اما چه کنم که حال من خوب نمیشه.حال من با این چیزا خوب نمیشه.