عشق به تمام موجودات زنده شرافتمندانه ترین و باشکوه ترین ویژگی انسان است.

الان که دارم به مرز سی و دو سالگی میرسیم و  از نفس پرستی دست کشیده ام و کم کم معنای زندگی و عشق و محبت و دوست داشته شدن رو دارم تجربه میکنم و میفهمم که زندگی و هدف اون خیلی مقدس و ارزشمند و تکرار نشدنی هست، توجهم به نکاتی جلب شده.

من همیشه از پیر شدن و از دست دادن قوای جنسی و تحلیل بینایی و کچل شدن و از دست دادن دندون هام میترسیدم.اما روند پیری اونقدر کند هست که هیچ آدمی و هیچ موجود زنده ای متوجه اون نمیشه.هیچ وقت ما از یک خواب بیدار نمیشیم و 80 ساله نمیشیم همون طور که دیگه 18 ساله نمیشیم.هر مقطعی از زندگی زیبایی های خاص خودش رو داره.نباید از پیر شدن ترسید. کهنسالی هم بخش زیبایی از زندگی هر فردی هست.پیری توام با سلامت جسم و آرامش و آسایش مالی نعمتی است که فقط انسانهای خوشبخت از اون بهره مند میشن.

من همیشه از مرگ میترسیدم.الان هم میترسم.اما دیگه این ترس رو مثل یک زن آبستن حمل نمیکنم.از یک جایی به بعد ترس از مرگ رو سقط میکنم و آزاد و رها زندگی میکنم.مرگ چه بخوام و چه نخوام به سراغ من میاد و در نهایت کونم میزاره.پس چرا ازش بترسم.تا زنده هستم از زندگیم لذت میبرم و سعی میکنم هاله ای از شادمانی به دور خودم داشته باشم و به انسانهای دور و اطرافم تا میتونم کمک بکنم و قدر لحظات خوب زندگیم رو بدونم.

من همیشه از تنهایی میترسیدم.از این که وقتی با یه دختر دوست هستم منو تنها بزاره.این ترس من هم بیهوده بوده،چرا که همسری رو که عاشقانه دوست داشتم و چشمم رو به روی خطاها و دروغ هاش بسته بودم و تمام عشق و احساسم رو بهش داده بودم،شب چهارشنبه سوری تنهام گذاشت و رفت و بدترین تهمت ها و کابوس ها و توهین ها رو به من کرد و پای منو به دادگاه و دادسرا و کلانتری باز کرد.پس چرا بترسم از تنهایی.با هر کس که هستم و هر کس که تو زندگیم هست باهاش صادقانه میمونم و بهش خیانت نمیکنم و عاشقانه دوستش خواهم داشت.انتخاب با خودش خواهد بود.

من یاد گرفتم که خودم رو به خاطر هیچ واقعه ای و هیچ اتفاقی تغییر ندم.اگر آدمهایی تو زندگی من بودن که بهم خیانت کردن لزومی نداره که منم همین کار رو در حق دیگران بکنم.هیچ وقت نجابت و پاک بودن خودتون رو از دست ندین.همیشه خوب بمونید،نزارید سختی های این زندگی شما رو خشن و بی عاطفه بکنه.