آدمی شاگردی است که خودش را نمیشناسد مگر در رنج و بدبختی.

ملت ما بسیار جوگیر تشریف دارن.چند روز عکسهای اون بنده خداهای مرحوم  دست به دست شد تو اینستاگرام و تلگرام و تمام و شد و رفت.هر کجا بود باید یه چند نفر استعفا میدادن و یه سری چیزا کاملا تغییر پیدا میکرد.این وسط نه بحث اجباری بودن سربازی و نه بحث ایمن نبودن جاده ها و نه بحث بی برنامه بودن پادگان ها و نه بحث ایمن نبودن خودروها و هیچ چیز دیگه ای به میون نیومد و هیچ تغییری رخ نداد.

من خودم دوره آموزشیم تو همون منطقه ای بود که این بنده خداها فوت شدن.اتفاقا ما هم وقتی از اردوگاه قرار بود برگردیم دو سه تا اتوبوس درب و داغون اومدن و سیصد،چهارصدتا سرباز جوون رو با اسلحه و کوله پشتی و کلاه خود سوار کردن و در واقع ما رو چپوندن تو اتوبوس و والسلام.من نمیفهمم وقتی این قدر سرباز اضافه داریم تو این مملکت که نمیدونن باهاشون چی کار کنن چرا سربازی رو لغو نمیکنن.این همه نیروی جوون تو این کشور هست.همه از دم داریم هرز میگردیم.چه مجردهامون،چه متاهل هامون،چه بیکارامون،چه اونایی که کار میکنن.هیچ برنامه ای جوونهامون ندارن.