آموخته‌ام که وابسته نباید شد نه به هیچ‌کس و نه به هیچ رابطه‌ای! و این لعنتی، نشدنی‌ترین کاری بود که آموخته‌ام

اون هیچ وقت نمیفهمه که از دیدن عکسی که واسم میفرسته و توش داره به این زندگی مسخره لبخند میزنه،حال من چقدر خوب میشه.

کاش ابر بودم تا وقتی تو توی ابرا قدم میزنی به لباست و چشمهات و مژه هات بچسبم و همیشه با تو باشم.چه دلتنگی عمیقی دارم به تو که حتی در قالب هیچ کلماتی تفسیر نمیشه.

وقتی که بیمارتر از همه انسانها با جسمی نحیف و بستری خیس از تب مثل یک انسان محتضر دراز کشیده ام تو به من پیام میدی،چون ققنوسی از خاکستر تب و اندوه زنده میشم و با دیدن عکس تو که داری به زندگی مسخره لبخند میزنی جان تازه ای میگیرم.

عزیز من،زیبای من،من اون قدر ضعیفم که نمیتونم حتی واسه خودم هم تصمیم بگیرم.دست منو بگیر و منو ببر به اون جایی که همه آدما خوبن،منو ببر به سرزمینی که نه"سین چشم سبز" باشه با تهدیدهاش و نه دشمنان و بدخواهان تو باشن.کاش میتونستیم با هم بریم به یه سرزمین دیگه به یه کشور دیگه.اونجا با هم زندگی میکردیم و تو از من حامله میشدی و ما همیشه کنار هم بودیم و من توی بغل تو نفس های آخر زندگی مسخره رو میکشیدم.

"میم لبخند قشنگم" باور این که دیگه من تو رو نمیبینم سخته برام.

جان من،جوهر من

کاش اینجا بودی