الهی! بود و نابود من تو را یکسان، از غم مرا به‌شادی رسان.

در زندگی همه ما لحظاتی وجود داره که بعد از اون یه آدم دیگه میشیم و دفعتا تغییر میکنیم.خوب این خیلی هم خوب نیست،ولی زندگی و آدمها این بلا رو سر ما میارن.میدونید یک بار باید بشینیم و با خودمون فکر کنیم،گریه کنیم،ضجه بزنیم و بلند بشیم و از خاکستر غم و اندوه بیرون بیاییم و همه آدمهایی رو که بهمون حس بد میدن رو بزاریم کنار و زندگی رو از نو شروع کنیم.

چند وقت پیش واسه این که خودِ گم شده ام رو پیدا بکنم تنهایی راهی سفر خیلی کوتاهی شدم.(البته هنوز اون سفر طولانی تنها رفتن تهران تا قشم رو توی سرم دارم.) القصه،جایی در جنگل از ماشین پیاده شدم.ابرها رو میتونستم توی دستام بگیرم و روبروم جنگلی بود و من تنهای تنها وسط یه جایی که ابرها و دشتها و درختها احاطه اش کرده بودن.نشستم روی زمین،رخوتی عجیب وجود من رو در بر گرفت و به ابرها خیره شدم و ناخودآگاه گریه ام گرفت.برای همه روزهای تلخ و دعواها و سختی هام گریه کردم،برای تمام روزهای رفته و آدمهایی که توی زندگیم از دست دادم گریه کردم و به حال خودم اشک ریختم،ولی فهمیدم که زندگی همینِ،زندگی شاید همین روزهایی باشه که دارم سپری میکنم،هیچ وقت هیچ لحظه ای برنمیگرده و عقربه های ساعت واسه دل هیچ کسی کند تر و تند تر نمی رن و زندگی ادامه داره.به خودم و زندگیم و جایی که بودم نگاه کردم.دیگه غصه خوردن واسه من کافیه.بلند شدم و ابرها رو بوسیدم و با یه قلب پر از امید به زندگی برگشتم.